Een echte aanpakker en ondernemer, zo zou je Martin Govers het beste kunnen omschrijven. Zo’n 13 jaar runt hij nu het Muziek Educatie Centrum, kortweg het MEC. Een kleine muziekschool, gevestigd op een bijzondere plek: een pareltje verborgen onder de ingang van het Muiderpoortstation.
Anita Boelsums | Foto Frank Schoevaart
Martin Govers ontvangt mij in zijn kantoortje, dat tevens lesruimte is. Af en toe rijdt er een trein boven onze hoofden. ‘Zo meteen wordt hier saxofoonles gegeven, dan ga ik naar huis om verder te werken achter mijn computer.’ Hij leidt me rond door de verschillende ruimtes, vijf in totaal en twee toegangshallen, bij elkaar 135m². Overal staan muziekinstrumenten maar ook grote plexiglas anti-coronaschermen ingelijst in vrolijke rode frames. Hij heeft ze zelf gebouwd in de tijd dat de school vorig jaar dicht was. Het tekent zijn veelzijdigheid. Alles doet Govers zelf en in zijn eentje, van schoonmaken tot docenten aannemen, van muren bouwen tot lessen organiseren.
‘Wat is er heerlijker dan muziek maken? Je vergeet alles, alle zorgen, je zit even helemaal in je eigen wereld’
Geen verplichting Govers is in München geboren (‘Neeeee…, ik ben een echte Amsterdammer, heb daar maar tot mijn vierde gewoond!’) en heeft altijd graag gitaar gespeeld. Na een korte stop, omdat hij allerlei studies aan het volgen was, is hij onlangs weer begonnen. ‘Vooral rockmuziek,’ zegt hij, ‘dat hoort toch het meest bij me.’ Een echt bevlogen musicus noemt hij zichzelf niet. ‘Ik heb in veel bands gezeten, jazz, top 40 en zo, maar heb niet speciaal talent. Ik vind het gewoon fijn om te doen, dat is het belangrijkste.’ Dat zou ook voor de leerlingen moeten gelden, vindt hij. ‘Ze moeten het leuk vinden, er moet geen dwang achter zitten van de ouders.’ Een enkele keer hebben hij en zijn docenten het daar wel over: wanneer spreek je ouders daarop aan? Best lastig.
Lege ruimtes
Govers begon zijn loopbaan in de bouw, werkte daarna jaren in de financiële administratie en werd licht- en geluidstechnicus. Dat laatste resulteerde in het oprichten van een eigen geluidsstudio op het terrein van de oude Oostergasfabriek. Na een paar jaar nam hij daar ook het net opgezette nog heel kleine muziekschooltje over dat toen al MEC heette. ‘De twee jongens die het hadden opgericht, konden het niet helemaal meer bolwerken en vroegen mijn hulp, zodoende.’ Toen het terrein werd gerenoveerd en alle bedrijfjes moesten verdwijnen, besloot Govers verder te gaan met de muziekschool. Hij zag er wel brood in en legde contact met de NS toen hij de lege ruimtes onder het station ontdekte.
Buurt
‘Het was helemaal casco,’ vertelt Govers. ‘Samen met een klusser en mijn vrouw hebben we hier alles gebouwd en geverfd. In augustus 2007 was het zover en konden we open.’ Dat huurcontract met de NS is wel een lastig dingetje. Al jaren staat de uitbreiding en vernieuwing van het station op stapel en dat zou kunnen betekenen dat de ondernemers die er gevestigd zijn moeten verdwijnen. Het tijdelijke huurcontract wordt nu elk jaar verlengd en hoewel de huurders daar inmiddels al een beetje aan gewend zijn, wacht iedereen toch redelijk gespannen af of ze ineens moeten vertrekken. En dat zou wel heel wat betekenen, niet alleen voor henzelf maar ook voor de buurt…
Stadspas
Een wonderlijk en mooi stadsgegeven, die grote verscheidenheid aan muziekklanken onder de dagelijks voortdenderende treinen. Als ik het woord ‘pareltje’ laat vallen, reageert Govers onverstoorbaar en bescheiden. ‘Ach ja, de school ligt op een mooie plek en het loopt goed. We zitten elk seizoen helemaal vol, dat wil zeggen dat zo’n 260 leerlingen hier les hebben. Er is veel vraag, we hebben zelfs een wachtlijst voor pianoles. De leerlingen komen uit de buurt maar ook van verder Weesp, Diemen en zo.’ Hij schat dat zo’n 60 – 70 procent jongeren zijn tot 18 jaar en de overige 30% ouderen. Je kunt er terecht met je Stadspas en als je het niet makkelijk kunt betalen, kun je een bijdrage vragen aan het Jongeren Cultuur Fonds.
Plezier
Er worden veel soorten muziekles gegeven: accordeon, saxofoon, drum, piano, drumles, teveel om op te noemen, ja zelfs concertina – familie van de accordeon. En er zijn dus ook veel docenten, zo’n 27. Govers neemt ze aan en soms moet hij weleens iemand ontslaan. Dat zijn de minder leuke dingen. Hij noemt wat problemen die zich weleens voordoen – het is duidelijk dat hij daar niet van houdt. Maar ook dat hij zich zeer verantwoordelijk voelt voor de kwaliteit van de lessen en voor het plezier dat zijn leerlingen daaraan beleven.
Tien jaar
En hoe zit het met de diversiteit van de leerlingen wat betreft hun culturele achtergrond bijvoorbeeld? ‘Er komt hier echt van alles, we zijn een kleurrijke school,’ aldus Govers. ‘Misschien wel veel wit maar toch ook veel verschillende nationaliteiten: Surinaams, Turks, Marokkaans, Italiaans, Chinees, noem maar op. Gewoon de mensen en kinderen die hier in de buurt wonen. Sommige kinderen zitten al tien jaar op het MEC. Prachtig om te zien hoe die zich ontwikkelen!’
Emoties
Wat vindt hij het meest bijzondere aan zijn school? ‘Dat we zo relaxt zijn,’ zegt hij onmiddellijk. ‘Er kan veel, we doen niet moeilijk. Je kunt elk moment beginnen, op elk niveau.’ En dan komt er toch ineens een stukje bevlogenheid tevoorschijn in de nuchtere Amsterdammer. ‘En zeg nou zelf, wat is er heerlijker dan muziek maken? Je vergeet alles om je heen, alle zorgen, je zit even helemaal in je eigen wereld, je kunt je emoties uiten, je kunt mooie dingen creëren… Dat kun je hier allemaal leren!
