Als leerling-kok bij De Kas kwam Stijn de Leeuw (25 jaar) een paar jaar geleden een paar keer per week langs in de winkel van Peter Fontijn (66) om noten te halen voor het restaurant. Toen ze elkaar wat beter leerden kennen zei Peter een keer tegen hem: ‘Is dat niet wat voor jou, zo’n winkel als deze’. Stijn vertelde het aan een collega en samen maakte ze wel eens de grap dat ze later zoiets zouden gaan doen. En sinds begin oktober is het zover. Stijn is nu de eigenaar van notenwinkel C’est Bon aan de Hogeweg.
Fokko Kuik interviewt bekende en minder bekende, oude en nieuwe ondernemers in Oost. Anja van Mil maakt de foto’s
Als ik ze kort na de overdracht interview vertellen Peter en zijn vrouw Maud dat het tegenwoordig niet meevalt om een winkel als deze te laten overnemen. Weinig jonge mensen kiezen nog voor zo’n carrière als middenstander en de banken zijn er niet happig meer op om te helpen met de financiering. ‘Tegenwoordig lukt het alleen nog met crowdfunding of geld van familie en vrienden om een overname of uitbreiding te financieren’, zegt Peter.
Toen Stijn en Peter ongeveer een jaar geleden weer met elkaar in contact kwamen – Stijn werkte inmiddels in een ander restaurant – bleek het idee om de winkel over te nemen toch meer dan een grap. Zelf was Peter ook op zijn vijfentwintigste met een eigen zaak begonnen na een korte carrière in de Horeca en zag in Stijn wel iemand die het zou kunnen. Ze spraken af dat hij – naast zijn baan in de horeca – een paar keer ging proefdraaien om erachter te komen of het ook echt iets voor hem was.
Het is voor alle betrokkenen een spannende tijd. De overdracht bij de notaris. De volledige inventarisatie van de voorraad; met een enorme kelder en voorraadruimte achter de winkel een gigaklus om alles te tellen. Na de overdracht zijn ze lekker samen gaan eten in De Kas en samen gingen ze naar een foodbeurs om iedereen te leren kennen. Op de dag dat ik ze kwam bezoeken in de winkel bleek er meteen al een stroomstoring en pinstoring te zijn. Stijn bleef gelukkig relaxed en al gauw waren alle problemen weer opgelost.
Gelukkig heeft Stijn hulp van tien medewerkers die hem – meestal parttime – helpen om de winkel te runnen. Sommigen werken er al veel langer, maar hij bracht zelf ook nieuw personeel mee, waaronder zijn eigen zus. Zo blijft het toch een beetje een familiebedrijf, zoals het dat altijd al was. Lees vooral nog even het eerdere artikel in Dwars De hele dag versgebrande noten als je meer wil weten over de geschiedenis van dit bedrijf.
Voorlopig zullen Peter en Maud hun jonge opvolger Stijn nog wel even bijstaan. ‘Op aanvraag’, licht Maud toe. ‘We laten hem zelf zwemmen maar laten hem niet verdrinken’, zeggen ze met een lach. Ook omdat de zaak deel uitmaakt van een franchise keten zal het assortiment voorlopig grotendeels hetzelfde blijven, verwachten ze.
Ze raden Stijn aan om het vooral op zijn eigen manier te gaan doen. ‘Zelf is Peter ook nogal eigenwijs’, vertrouwt Maud me toe, ‘dus een beetje eigenwijsheid gunt hij Stijn ook’. Zo’n 80 procent van het assortiment – dat met producten als koffiebonen, chocola, wijn, zuidvruchten en cadeaupakketten uit veel meer bestaat dan noten alleen – staat vast in elk filiaal. Maar voor 20 procent is er ruimte om eigen keuzes te maken, afhankelijk van de specifieke vraag in elke buurt. In dit deel van de Watergraafsmeer wonen gelukkig veel fijnproevers die ook wel wat te besteden hebben.
Met zijn achtergrond als kok kan Stijn zijn klanten ook heel goed adviseren. Koken met noten is gezond en tegenwoordig helemaal in. ‘Kijk maar naar de huidige populariteit van een kok als Yotam Ottolenghi, die gebruikt ook veel noten in zijn gerechten’.
‘Hoewel veel mensen denken ‘een cashewnoot is toch een cashewnoot’ zijn er wel degelijk grote verschillen. Welk soort is het, waar komen ze vandaan, hoe zijn ze bewaard en hoe worden ze gebrand. Als je het verschil met noten uit de supermarkt een keer geproefd hebt, wil je echt niks anders meer’, leggen ze me uit.
In een winkel als deze is het hard werken, vooral in de periode voor kerst, als er ook veel kerstpakketten worden gemaakt. De eerste bestellingen daarvoor stromen alweer binnen. In zo’n periode moet je ook ’s avonds na sluitingstijd nog aan de bak.
Ze hebben veel vaste klanten. Uit de buurt natuurlijk, maar geregeld komen er ook nog mensen langs die Amsterdam al verlaten hebben en dan bij een bezoekje aan de stad graag nog even bij ze langs wippen om wat lekkers te kopen. ‘Een goed contact hebben met je klanten hoort echt bij dit vak’, vertelt Peter, ‘Je kunt niet met een sacherijnig gezicht achter die toonbank gaan staan’.
‘Het zal voor ons wel afkicken zijn na deze drukke overdrachtsperiode’, vertellen Peter en Maud. ‘Binnenkort eerst maar eens even op vakantie en volgend jaar wat langer weg met de camper’. Dat er een zwart gat voor ze ligt, verwachten ze niet. Peter zit voorlopig nog in het bestuur van C’est Bon en als hij zich gaat vervelen verzint hij gewoon weer iets anders om te doen. ‘Dat ondernemen zit toch in je bloed’ zegt hij.
Bij het afscheid krijg ik nog een rondleiding door de kelderruimte en word ik gewezen op de restanten van het woonhuis waar de familie ooit zelf woonde en waar Peter zelfs is geboren. Die woonruimte is allang bij de winkel getrokken, maar de tegeltjes van de badkamer zijn nog steeds te zien.
Stijn straalt vooral rust en zelfvertrouwen uit en zal zich niet zomaar uit het veld laten slaan bij wat tegenslag, dus laat de klanten maar komen. De feestdagen komen er aan!
