In de wereld van het Leger des Heils is een strafblad of verslaving eerder een voordeel dan een nadeel. Want bij het Leger des Heils geloven ze niet in een winstbejag-denken van eenenvijftig procent.
Daan van Pagée / Michael van Heck
Het Leger des Heils is een echte lef-organisatie. Want zelfs voor iemand zoals ik, met een enorme afstand tot de arbeidsmarkt, is er genoeg vertrouwen om toch weer als vrachtwagenchauffeur aan het werk te gaan. Samen met bijrijder Ben, een ex-drugsgebruiker, voert onze eerste opdracht naar De Binnenwaai-kerk op IJburg. Enthousiast worden we binnengehaald door predikant Marjolein Hekman en Heilssoldaat Harma. Zij hebben voor ons een speciale missie: het vervoeren van particuliere goodwill in de vorm van schoenen, kleding, toiletartikelen, ondergoed, kinderspeelgoed en nog veel meer.
Saamhorigheid
Amsterdammers weten, net als onze overheid, het Leger des Heils goed te vinden wanneer het er écht om gaat. Zoals onderdak zoeken of facilitaire ondersteuning voor Oekraïense vluchtelingen op het Java-eiland. Vrijwilligers staan er in een grote kring te wachten om alle donaties van buurtgenoten op IJburg en uit De Binnenwaai-kerk in ontvangst te nemen. Kleding, schoenen, een driewieler, met veel saamhorigheid en in hoog tempo worden alle particuliere goederen voor de Oekraïense vluchtelingen aan de Javakade uitgeladen.
Den Haag
Even later rijden we op de A4 richting winteropvang De Schildershoek in Den Haag. De maaltijden achterin zijn oorspronkelijk bedoeld voor zwervers en daklozen en het is alsof majoor Bosshardt zelf op onze motorkap zit om ons veilig naar de Hofstad te navigeren. Nu, met dit mooie weer in mei, hebben de zwervers en daklozen een ander nachtonderkomen gevonden. En dus is ook de winteropvang in Den Haag veranderd in een opvangcentrum voor vluchtelingen uit Oekraïne. We worden hartelijk welkom geheten wanneer we het brood, de groeten en fruit en de kant-en-klare maaltijden komen afleveren.
Tafelvoetbal
Ook in de Schilderswijk in Den Haag leeft de goodwill van het Leger des Heils in de harten van buurtbewoners. Vluchtelingen uit Oekraïne worden er warm ontvangen met tal van donaties uit deze arbeiderswijk. Zo zie ik in de recreatiekamer van het opvangcentrum beheerder Michael in zo’n Leger des Heils-jas een paar staanders onder een tafelvoetbalspel monteren. Maar ik zie ook een Oekraïense moeder met haar zoon aan een tafeltje zitten, in gedachten verzonken en nog hellemaal geen zin in een tafelvoetbalduel.
Herman Brood
Op de terugweg naar Amsterdam-Oost vertelt mijn collega Ben over zijn successen als ondernemer. Zo heeft hij ooit een koffiehuis gehad en een goedlopende snackbar in de Pijp. Het geld stroomde binnen, net als de verleidingen, en eenmaal in de greep van het ultieme drugs-vrijheidsgevoel belande Ben uiteindelijk in de Jellinek-kliniek. Alles kwijt, geen vrienden meer, geen goedlopende onderneming, geen inkomen, zijn vriendelijke reputatie naar de filistijnen en geen cent te makken. Nu is Ben terug on the road. Hij heeft zijn verslavingsproblematiek al jaren overwonnen, mede door de participatieprojecten, dagbestedingen en arbeidsreïntegratietrajecten van het Leger des Heils. Maar bovenal door zijn geloof in majoor Bosshardt die ooit samen met drugsadept Herman Brood de kijkcijfers van het populaire tv-programma Villa Felderhof tot recordhoogte deed opbloeien.
Vol vertrouwen
Want ook ik zal het niet ontkennen: geloof in de mens kan veel met je doen. Zo geeft ’s ochtends bij het vertrek, coördinator Chris ons in het volle Leger-des-Heils-vertrouwen het algemene bankpasje mee voor de lunch onderweg. En dus fantaseren wij even later op de A4 richting Den Haag over de ongekende mogelijkheden van deze bankpas. Opeens tikt majoor Bosshardt vriendelijk tegen de vooruit van onze vrachtwagen en even later staan we gehoorzaam in de rij bij een wegrestaurant. De majoor heeft gelijk, geven is beter dan ontvangen. En in de wachtrij dromen we weer heel even over onze chauffeurstrofee op de vensterbak van de chauffeurskantine, in die wereld van het Leger des Heils.
