Home Overzicht Column | Nieuwe buren

Column | Nieuwe buren

0

Heb je als kind weleens meegemaakt dat je nieuwe buren kreeg? Een spannende gebeurtenis: wie zouden het zijn? Zo’n soort gevoel bekruipt me iedere keer als ik van Oost naar Noord fiets en in het midden van die twee lange bruggen een blik werp op de broedplaats die daar elke dag een stukje verder uit de zandvlakte kruipt: Het Baggerbeest.

Sara Kee

Thuis google ik het eens en ik lees dat er op de bouwplaats, die verder nog strikt verboden terrein is, elke woensdag een rondleiding wordt gegeven voor mensen die een atelierruimte willen huren. Helaas niet voor nieuwsgierige buren zoals ik. Ik ben de rondleiding dan ook al weer min of meer vergeten als ik op een zonnige namiddag langs de zandvlakte rijd en bij de ingang een dertigtal mensen zie staan met groene bouwhelmen op. Het is woensdag. Twee jongens die vlak voor me fietsen remmen af om zich bij de groep te voegen. Ze zijn mijn leeftijd, beetje alternatieve types: ik zou zo achter ze aan kunnen gaan, doen of ik bij hen hoor. Voor ik het weet heb ik mijn fiets op slot gezet en wiebelt er een net iets te grote groene helm op mijn hoofd.

Terwijl we over het terrein geleid worden – hier komt horeca, daar het binnenplein – ben ik er vooral mee bezig dat ik niet op mag vallen. De jongens waar ik achteraan gesneakt ben zijn grafic designers; een vrouw in een paars pak noemt zichzelf autonoom kunstenaar; twee Zuid-Amerikaanse dames zoeken een ruimte voor hun fotostudio. De sfeer is amicaal en ook aan mij wordt gevraagd wat ik doe. ‘Ik ben schrijver,’ antwoord ik en ik wil me al verontschuldigen dat ik daar natuurlijk geen atelier voor nodig heb als de vrouw in het paarse pak begripvol knikt: ‘Als schrijver moet je je kunnen terugtrekken.’

Alle gesprekken vallen stil zodra we een van de twee gebouwen in lopen waar ateliers en kantoorruimtes komen. Van de vloer tot het plafond is alles van hout. De planken hebben een lichte kleur waardoor het voelt alsof binnen de zon schijnt. Sommige ruimtes zijn best klein, maar juist daardoor heel knus. Een enthousiast geroezemoes breekt los, de kamers worden in gedachten al ingericht met planten en bureaus. Ik hoor iemand over het uitzicht praten, dus loop ik de trap op. Op de eerste verdieping reikt de horizon van het KNSM-eiland over het IJ tot aan Schellingwoude. Echt verrukkelijk om zo ver te kunnen kijken.

Wat een diverse groep mensen, denk ik als ik terug naar mijn fiets loop, ik zou er zo tussen passen, daar had ik me echt geen zorgen over hoeven maken. Bijna jammer dat ik thuis werk. Alhoewel… ik draai me nog eens om naar Het Baggerbeest. Zou het kunnen dat ik zelf mijn nieuwe buren word?