In een oude school aan de Tweede Oosterparkstraat, vlak bij het Eikenplein, worden na maanden Zoomen weer fysieke danslessen gegeven, speciaal voor mensen met chronische bewegingsbeperkingen. De opluchting is groot, net als de concentratie en het plezier. Een van onze correspondenten deed mee.
Anne-Mariken Raukema
Dido Mirck is heel blij dat de lessen weer op locatie plaatsvinden. Vijf jaar eerder begon ze met danslessen aan mensen met Parkinson, MS of reuma. Verschillende locaties in Oost passeerden de revue; sinds een maand worden de lessen gegeven in de sportzaal van de voormalige school, waar ook een welzijnsinstelling zit. De beugels aan het plafond herinneren aan de boksschool die hier tot voor kort zat.
Bewegen is hersenvoer
Dat veel bewegen goed is om en hierdoor hersenen nieuwe bewegingen worden gemaakt, is wetenschappelijk bewezen. Prof. Dr. Erik Schreider is een van de prominente voorvechters en laat zijn geluid – en dat van anderen – vaak horen. Twee middagen in de week wordt in kleine groepen gewerkt aan houding, balans, souplesse en kracht. Samen dansen, contact maken en elkaar ontmoeten tijdens de dansbewegingen is essentieel. We worden gaandeweg ouder en het aantal mensen met chronische bewegingsbeperkingen neemt toe.
Mirck en een paar collega’s in de Randstad hebben zich verenigd en bieden als gezamenlijk initiatief Danspark danslessen aan in Den Haag, Haarlem, Leiden, Oegstgeest, Utrecht en natuurlijk Amsterdam.
Bijzondere ervaring
Er zijn twee lessen van een uur in de middag. De groep van vanmiddag telt vier deelnemers, dat is met Dido erbij een mooi aantal om toch voldoende afstand van elkaar te houden. Allen zijn 70+, de meesten wonen zelfstandig en komen op eigen gelegenheid. Een enkeling moet als ze weer naar huis wil wachten omdat het ‘aanvullend vervoer’ later komt. Tussen de twee lessen door kunnen beide groepen, die samen ooit een grote groep kunnen vormen, spreken elkaar met een kop koffie of thee. Sommigen doen al vijf jaar mee.
Mia, een van de deelnemers, werd ruim een jaar geleden tijdens een Parkinson-onderzoek in de VU door een andere deelnemer aan het onderzoek getipt op de danslessen, omdat hij deelnam in Alkmaar. ‘De afgelopen maanden hadden we les via Zoom. Ik heb een kleine Ipad, maar was blij dat ik online thuis kon dansen. Maar hoeveel fijner is het hier weer te zijn. Het is vooral de coördinatie en het observeren van de bewegingen met armen en benen en die vrijwel meteen of zo snel mogelijk daarna zelf uitvoeren.’
De hersenen moet aan het werk en dat zie ik niet alleen, ik merk het ook. Mia kon ook kiezen voor boksen in plaats van dansen. In Noord zit een boksschool met een Parkinsongroep, die heel fanatiek spelen. Maar haar belangstelling lag toch meer bij dans; dat gaf de doorslag.
Soms is de muziek langzaam en bijna klassiek, maar ook kan er een stevige beat uit de kleine boxen klinken. Dat volgen de bewegingen elkaar snel op. Eerst zittend op de stoel, daarna staand erachter en weer later vrij bewegen we door de zaal. Vooruit, achteruit, zijwaarts en de armen en benen tegelijk bewegen. Dat vraagt concentratie. Gelukkig wordt de les met een stilteoefening afgesloten, een gouden greep. Als herboren en tevreden keren de dansers huiswaarts.
Check www.danspark.org
