Home Dwars nieuws De bomen van De Nieuwe Ooster

De bomen van De Nieuwe Ooster

0

‘Volgens mij zijn we nog nooit in dat park geweest,’ hoorde ik vanaf de achterbank een paar weken geleden. We reden over de Middenweg op weg naar oma en opa. Ik keek naar de groene wand van bomen en struiken van De Nieuwe Ooster. Een park – zo kon je het ook zien. Een park met een bomentuin, een museum en een café.

In films regent het altijd op begraafplaatsen. Hier barsten vandaag de zonnestralen tussen de bladeren door. Een man op een scootmobiel racet me voorbij op het grindpad. In de mand voorop felgekleurde gele en roze bloemen. In de verte de silhouetten van mensen die planten water geven. Op een huurbankje zijn twee mensen druk in gesprek. De tingels van de tram klinken hier nog harder, de sirenes van de ambulance zijn nog snerpender. Woorden op de stenen roepen om aandacht. Ik richt me op de teksten van de bomenbordjes. Pinus nigra. Zwarte den. Acer platanoides. Gevlekte Noorse esdoorn. Quercus robur. Zomereik.

Lopend over de bochtige paden raak ik mijn richtingsgevoel kwijt. Er zijn bordjes die de weg wijzen. Aula. Algemene graven. Kindergraven. Snel loop ik verder. Ik moet denken aan de Dalton Terror, een attractie in pretpark Walibi met een vrije val van zo’n zestig meter. De Vlaamse schrijver en filosoof Patricia de Martelaere schrijft erover in haar essay ‘De Dalton Terror. Of een oefening in sterven’. De dood als pretparkattractie. Stel dat je een panische angst hebt voor alles wat beweegt en je bent veroordeeld tot een dag in een pretpark, schrijft ze. Je hoeft niets uit te proberen, de enige zekerheid is dat je aan het einde van de dag de Dalton Terror moet ondergaan. Hoe ga je daarmee om? Probeer je er niet aan te denken? Of ben je de hele dag doodsbang?

In haar gedachte-experiment wijst De Martelaere op een derde mogelijkheid: probeer je neigingen te veranderen en bied geen verzet. De dood houdt, tegenover het leven, de meest radicale verandering in. ‘Oefening in sterven zou dus kunnen betekenen: oefenen in veranderen’, stelt ze voor. ‘Wat is leven anders dan het ondergaan – met zwier of met verzet – van een continue reeks veranderingen?’

Een zwart-witte haan verrast me. Hij staat op het graf van Hendrika, gaat liggen in de zon, komt weer omhoog en kraait. Ik ben blij als ik weer een bomenbordje ontdek. Tilia mongolica. Mongoolse linde. Acer pseudoplatanus. Gewone esdoorn. Fraxinus excelsior. Gewone es.