Op zondagen komen 25 tot 30 leden naar de diensten van de Chinese Kerk. In de pastorie naast de Hofkerk op de Linnaeushof, zijn ze nog aan de maaltijd. Ik word uitgenodigd mee te eten, maar ik voel me niet helemaal lekker. An-Ting-Yi neemt me mee naar een ander zaaltje om in alle rust te praten.
Mirjam Ringer | Foto Gerard Valentijn | Dwars
Levens-
beschouwingen
in Oost
De leden van de Chinese kerk komen uit Taiwan, China, Hong Kong, Maleisië, en vinden elkaar hier vanwege de taal (Mandarijn) en de religie. Veel van hen studeren nog, daarom is het een jonge groep. An-Ting Yi, met wie ik spreek, is hier om zijn PhD te doen aan de VU op het gebied van het Nieuwe Testament. Hij geeft ook de kinderen hier les op de zondagsschool. We praten over het opgroeien in twee culturen. An-Ting Yi ziet dat als een nieuwe cultuur, hij betreurt niet het verlies van de culturele identiteit van de kinderen. ‘De meeste kinderen spreken ook Nederlands. Hun manier van naar de wereld kijken zal meer Nederlands zijn, maar er zit toch altijd ook een ander aspect aan.’
Chinese cultuur
Dan schuiven er nog andere gesprekspartners aan. Het gesprek komt al snel op hun persoonlijke bekeringsverhalen. De Chinese kerk is een evangelische kerk en daarom zijn de bekeringsverhalen ook essentieel. Geen van beide vrouwen die hun verhaal doen, komt uit een christelijke familie. De een was student en probeerde wel via de traditionele manieren op zoek te gaan naar oplossingen voor haar problemen, maar het Taoïsme en de tempel gaven haar geen antwoorden. ‘Het is leeg, er is geen inhoud. Na veel twijfel besloot ik om christen te worden. Nu ik dat ben, lukt het me om wrijvingen binnen de familie op te lossen en dat is binnen de Chinese cultuur erg belangrijk.’ De andere vrouw woonde in Nederland met haar man, had een goede baan en een goed inkomen. Toen haar zoon geboren werd, veranderde haar situatie. Er was constant sprake van stress. Omdat ze geen familie had in Nederland moest ze op zoek naar mensen die op haar kind konden passen. Er waren er veel, maar ze voldeden niet. Totdat ze een christelijke kinderoppas kreeg. ‘Die was zo goed en liefdevol voor ons en onze zoon, dat ik belangstelling kreeg voor het christendom. Jezus redde mijn familie.’
Ruimdenkend
Ook An-Ting Yi heeft zijn verhaal: op de middelbare school in Taiwan waren veel verschillende groepen waar je deel van uit kon maken. In de groep waar An-Ting in terecht kwam waren veel christenen. Het viel hem op dat zij ruimdenkender waren en wat voor anderen probeerden te doen. Zij deelden hun visie, vertelden hun eigen verhalen en behandelden mensen vriendelijk. Ze benaderden de moeilijke zaken in het leven op een andere manier. Na een jaar besloot An-Ting om dat ook te proberen: ‘Als Jezus mijn vrienden zo anders maakte, wilde ik dat ook.’
Meer protestanten dan VS
Het christendom heeft meerdere keren geprobeerd voet aan de grond te krijgen in China. Meestal werden de missionarissen een tijd geduld en later weer verdreven uit het Keizerrijk. Pas begin 19e eeuw is er sprake van een permanente vestiging van christenen. Maar ook in de huidige situatie zijn christenen niet altijd welkom. Dat blijkt ook wel uit de officiële cijfers die ik op een Chinese website te zien krijg. Er zouden 3.800.000 protestanten in China zijn. Tellingen van onafhankelijke instituten melden aantallen van 25 tot 40 miljoen mensen. Hiermee heeft China in absolute aantallen meer protestantse christenen dan de Verenigde Staten.
Met dank aan Tina Huang, Candy Kwok en Eva
