Het is de ‘Summer Of Love’ en we mogen weer van alles. Keuzestress is voor velen een luxe probleem. Welk terrasje pak ik eerst? Hoe vaak ga ik sporten? Welke last minute is er nog te boeken? Ga ik naar kantoor of blijf ik thuis in mijn pyjama achter de computer?
We kunnen het leven weer beleven!
De luxe keuze tussen thuiswerken of naar kantoor is snel gemaakt bij mij. Elke kans die ik krijg ga ik op kantoor werken. Man wat heb ik mijn collega’s gemist. De praatjes bij het koffie-apparaat, het geklaag over de koffie, een vriendelijke lach, geluiden om mij heen, een team-gevoel. Nu ik weer wat meer mensen zie, merk ik dat ik tijdens de lockdowns echt in een vacuüm heb geleefd. De verslonzing heeft toen echt ingezet en mijn sociale spieren raakten inactief. In het begin was dat prettig, dat simplistische bijna primitieve bestaan, omdat het een fijne tegenhanger was van het rennen, rennen, rennenbestaan. Maar langzamerhand werd het een soort schildpadden lifestyle die steeds moeilijker terug was te buigen. Een ommezwaai was nodig en hier ben ik vast niet de enige in.
Gelukkig mocht dan weer het kantoor open. Post-apocalyps ziet alles er anders uit. Een stuk minder bureaus, geen catering meer, hier en daar een fles alcohol met een laag stof erop. Een matte energie. Naar kantoor gaan was in het begin dan ook wat onwennig. Mijn sociale brein was niet meer getraind, ik voelde me een beetje schuw en snel overprikkeld. Maar nu, een paar weken later ga ik liever naar kantoor dan dat ik thuis blijf. Ik merk dat ik ervan geniet om bij andere mensen zijn. Ik word er een leuker mens van.
Maar soms is het ook wel dubbel. Je wordt meer afgeleid tijdens je werk. Door geklaag en geroddel van collega’s bijvoorbeeld. Lang leve de open kantoortuin.
Als vrouwen samenkomen, lijkt klagen wel de verbindende factor. Hoewel ik liever positief in de wedstrijd sta, merk ik toch dat ik er snel in mee ga, maar dan eigenlijk wel met frisse tegenzin. Ik heb namelijk niks te klagen, dus waarom zou ik het doen? Anderzijds wil ik natuurlijk wel meedoen met het gezellige geklets en alle nieuwtjes horen. Een dilemma.
Ik ging op onderzoek uit: waarom klagen wij terwijl we het zo goed hebben? En wat blijkt. Klagen werkt louterend en als dit wordt bevestigd door anderen lucht dat enorm op. Het is goed voor het groepsgevoel en geeft daardoor ook best wat zelfvertrouwen. Het helpt je aan informatie. Op de juiste momenten is het eigenlijk heel prettig, een soort ventilatie van je gevoelens.
De grap is: we klaagden toen we niet naar kantoor mochten en we klagen als we dat wel mogen. We klagen om het klagen.
Misschien moet je gek opkijken als er niks is om over te klagen. Dan schrik je van je eigen geluksgevoel en een onwennig gevoel van basistevredenheid. En kan je daar vervolgens weer over klagen.
