Laat ik het maar meteen opbiechten: ik ben een Southern Girl. Geboren en getogen op de Pieter Lastmankade vlakbij het Haarlemmermeerstation. Een buurt die gelukkig ver genoeg is van het chique Beethovenkwartier om als straatmeid op te groeien. Want straatmeiden dat waren we, mijn vriendin Saskia en ik. Aardige straatmeiden dat wel! Amsterdam-Oost daar kwam je niet als straatmeid uit Zuid. Liever op vakantie naar een ver land dan een bezoek aan Amsterdam-Oost. De Jaap Eden Baan uitgezonderd, daar kwamen we wel eens. En Artis natuurlijk. Maar toch… thuisvoelen ho maar!
Zoals dat gaat, kreeg het taaie volwassen leven mij in de greep met partner, baan en een enorme stap: het kopen van een huis. Ik ben een eerste generatie huizenbezitter. Mijn ouders huurden tot aan hun dood rustig door aan de Pieter Lastmankade. Keuzestress, bieden en overbieden: een nieuwe zenuwslopende wereld opende zich. Met als knetterend resultaat: een huis in de Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost. In die tijd werd je voor gek verklaard als je daar een huis kocht. Zeker door mijn Amsterdam-Zuid maatjes. Wil er niet dood gevonden worden, saaiheid troef, dat soort opmerkingen.Toegegeven, erg swingend was het niet in de toemalige Watergraafsmeer maar daar wogen het vele groen, de wijdsheid en dat ‘je ne sai quoi’ goede gevoel tegenop.
De rest is geschiedenis, zou ik bijna zeggen. Okay, de liefde moest groeien. Een meisje uit Zuid in Oost… Dat gaat niet zomaar. In het begin was ik veel aan het vergelijken, in Zuid was dit of dat toch altijd beter. Totdat… Ja, wat eigenlijk? Gewenning, het voortschrijden van de tijd? Het opgroeien van mijn kinderen? Alles tezamen, denk ik en dat heerlijke welkom altijd bij Elsa’s aan de Middenweg waar ze precies weten wat ik drink (dat verklap ik liever niet). Soms moet liefde groeien voordat het zich nestelt in je DNA. Ik zou Oost nu niet meer willen ruilen voor Zuid noch voor een ander stadsdeel. Wat ik in mijn jeugd nooit voor mogelijk had gehouden, is toch echt gebeurd: de straatmeid uit Zuid voelt zich helemaal senang in het prachtige Amsterdam-Oost.
_____
Claudia Biegel debuteerde voorjaar 2011 met Foute Sarahs. Een roman over vooroordelen tegen vrouwen van vijftigplus waarvan ook een muzikaal theaterstuk is gemaakt. Haar tweede roman Rusteloze benen volgt in 2015. Een familiedrama tegen de achtergrond van een traumatische KOPP-jeugd. In de herfst van 2015 verscheen Verbrande levens een bundel van elf korte verhalen over waarom mensen op de vlucht slaan. Lente 2019 verscheen Claudia’s vierde boek over intergenerationele overdracht van oorlogstrauma’s. Het boek is gebaseerd op het oorlogsdagboek dat haar moeder bijhield in Tjideng, een Jappenkamp in het voormalig Nederlands-Indië. Haar nieuwste roman, Dochter van mijn ziel, is in mei 2023 verschenen bij uitgeverij Droomvallei. Hoever ga jij voor een geliefde? Kun jij je grenzen bewaken of verlies je jezelf helemaal in de ander? De duistere kanten van de liefde in de nieuwe roman Dochter van mijn ziel.
