De schrijvers van Kantlijn oefenen hun presentatie nog even in een zaaltje van de Oba met hun docent Karien. Daarna voegen zij zich bij hun levensgrote portretten in de hal van deze bibliotheek aan het Javaplein.
Ellen Ros
Op 7 november presenteerden tien schrijvers van Kantlijn zich met hun foto en hun verhaal of gedicht aan het publiek.
Stichting Kantlijn is een schrijverscollectief van een kleurrijke groep mensen. Mensen die ‘niet altijd de wind meehebben’. Zoals Monique, een van deze tien, het verwoordt: ‘ieder heeft zijn ding’. Hun talent voor schrijven verbindt hen. Zij treden nu naar buiten met de expositie Dwarse lessen. Tot 18 november was die te zien in de Oba Javaplein, daarna ook nog op andere plekken in Amsterdam.
Bijzonder schrijfproject
Op drie plekken in Amsterdam, waaronder in de OBA Javaplein, komen de schrijvers wekelijks bij elkaar. Zonder verplichting en zonder kosten. Onder begeleiding van een professionele schrijfdocent gaan ze aan de slag met een thema. Daaraan werken zij een uur om daarna hun werk voor de groep voor te lezen.
Monique: ‘Toen ik met long covid thuis kwam te zitten kon ik lange tijd eigenlijk niets doen. Een ingrijpende ervaring die me erg op mezelf heeft teruggeworpen. Ik blikte terug en vroeg me af wat ik al die tijd deed en waarom en ook hoe ik de toekomst verder wilde invullen. Toen ik van Kantlijn hoorde ben ik op de club in West afgestapt. Ik hou van schrijven. Als je schrijft, kun je het thema op je eigen, persoonlijke manier invullen. Nadat je je stuk hebt voorgelezen, krijg je van de groep applaus. Dat voelt altijd heel goed. En daarna geven we elkaar commentaar. Omdat de groep zo veilig voelt kan dat ook. Ik kom er elke keer met een opgewekt gevoel vandaan.’
Op 7 november presenteerde Monique haar tekst ‘Afscheid’. Een persoonlijk verhaal dat veel heeft te maken met de Covid tijd.
Naar buiten treden
Het Kantlijn collectief wil met haar schrijfresultaten ook naar buiten treden. Twee keer per jaar vindt Kantlijn Live plaats, een avond vol optredens van de schrijvers van Kantlijn, een gastschrijver en een muzikant.
Ook op de achterkrant van de daklozenkrant Z verschijnen al jaren producten van Kantlijn. In 2019 presenteerde Kantlijn een mooie bundel met verhalen, gedichten en illustraties: Mijn hoofd is mijn werkplaats. Op de achterflap wordt treffend uitgelegd waar Kantlijn voor staat: met verbazing beschouwen mensen die wat meer aan de kant staan de wriemelende mensenmassa in het midden. Ze voelen zich meer thuis aan die zijlijn. De gedichten en verhalen getuigen van een scherp inzicht in de mechanismen van onze samenleving.
En nu is er dus de tentoonstelling Dwarse lessen, waarbij 10 schrijvers openhartig vertellen over zichzelf en hun teksten laten spreken. Welke ‘dwarse les’ heeft Monique? ‘Voor mij staat dwars vooral voor een andere manier van kijken, een andere blik op de werkelijkheid. Ik ben niet zo tegendraads.’
Medeschrijver
Kantlijnschrijver Lucien heeft ook een bijzondere kijk op de wereld die hij verwoordt in zijn korte gedicht Onbeperkt bellen. Hij zwerft, omhangen met allerlei attributen, op 7 november permanent rond in de ruimte van de tentoonstelling. Zo zwerft hij ook dagelijks door de stad. Dakloos? Dat wordt uit zijn antwoord op mijn vraag niet echt duidelijk. Hij heeft de Dwars-krant erbij gepakt en zoekt naar het artikel van mijn hand. En op het voorblad van het Kantlijn-boekje, waarin ook zijn gedichten staan, schrijft hij voor mij een opdracht: ‘Voor Ellen, mede-schrijver, hopelijk kom je ook eens mee schrijven, bijv. hier in Oost. Lucien.’
Meer over kantlijn.org.
