Was het water ooit zo helder? De waterplanten lijken wel kroppen sla op de bodem van de Ringvaart. Ik loop over de Valentijnkade – met de geur van selderij uit de buurttuin, langs de pronkende stokrozen tegen de muur van de begraafplaats, op weg naar het Flevopark. Ik begin aan het rondje dat ik de afgelopen maanden zo vaak had gemaakt: de kille dagen in maart in een walm van daslook, de ochtenden in april toen de zon begon te schijnen, de laatste dagen van mei met de bloeiende rododendrons. Iedere dag, of in ieder geval: bijna iedere dag. En nu is het juni en ben ik al langer dan een week hier niet geweest.
Het kost me weer moeite: mezelf wegtrekken van een scherm en te wandelen zonder eindbestemming. Lopen zonder gezelschap. Zonder hond of kinderwagen. Zonder boodschappentas. En vooral: zonder doel. Niet om je straks beter te kunnen concentreren. Niet omdat het allemaal zo gezond is. Niet om bij te praten met een vriendin. Niet om iets nieuws te ontdekken. Wandelen zonder nut: wandelen voor het wandelen.
Het rondje dat in die derde week van maart begon als nieuw ritueel werd een houvast. En nu? Vandaag, een zaterdagmiddag in juni, is het een souvenir. Een aandenken aan een periode die ergens voorbij lijkt en nog niet is. Een herinnering aan de dagen waar te midden van onduidelijkheid zoveel helder werd. Een souvenir die werkt als schijnwerper en laat oplichten wat ertoe doet, en wat niet.
‘En keer wandelen ergens is als geen keer wandelen, je hebt een indruk, maar je weet nog niet waar het altijd zompig is in de herfst, waar je zo’n mooi doorkijkje hebt, waar je ’s ochtends even in de zon kunt zitten, of vanuit welke hoek je het beste ziet dat de toren van Eenum zo idioot scheef staat’, schrijft Marjoleine de Vos in het prachtige boekje Je keek te ver.
Het is allemaal waar, wat zo’n herhaling van een wandeling doet. Hoe je na een dag of tien steeds kleinere verschillen opmerkt. Hoe je na een maand of twee dagelijkse ontdekkingen doet. Je ziet hoe mooi het licht valt op het water bij die ene liggende boomstam. Je ziet dat van de ene op de andere dag een paar klaprozen tevoorschijn zijn gekomen uit het groene riet. Je ervaart hoe steeds hetzelfde zo anders kan zijn. Morgenochtend ga ik weer.
Reageren? Dat kan via [email protected]
