Ruim 43 jaar runt meneer Jansen ijzerwarenzaak fa. Liefhebber, een familiebedrijf in de Pretoriusstraat in Amsterdam Oost. Hij begon de zaak met zijn broer en sinds enkele jaren is ook zijn zoon er werkzaam. Maakt de familie zo de naam van de zaak waar, die inmiddels ook een goed lopende vestiging in Abcoude kent?
Carolien Gevers | Foto Frank Schoevaart | Dwars
Het is woensdag 11 maart. We zitten achter in het kantoortje van eigenaar Jansen. Hij heeft een blik op de webcam om zijn klanten te zien binnenlopen. Zijn naaste medewerker Joop Udo, die al jaren – als was hij tevens familielid – met hem werkt, helpt vanochtend de klanten. ‘Het is stil,’ constateert Jansen, ‘ja, het Coronavirus…. je kan hier nu zelfs meteen een parkeerplek vinden voor je auto.’
Geeft het stress? Nou niet meteen, meneer Jansens zaak loopt prima en alle betalingen zijn op orde. ‘Ik houd niet van aanmaningen, blijf met alle inkopen altijd binnen de acht-dagen prijs van de groothandel, omdat daar meestal korting op zit.’
De eerste klanten komen binnen en allemaal met specifieke vragen. Meneer Jansen roept tussendoor naar Joop: ‘Ik heb die moeren in dat zijkastje gelegd…’ Of: ‘ja, die zijn net besteld.’ De eigenaar weet waarover hij praat en heeft duidelijk overzicht over alles en dat is veel, want de zaak blijkt een eldorado voor de klussende lekkerbek met een enorm assortiment aan boren, moertjes, beitels, schroefjes, enzovoorts.
Passie
In 1977 namen de broers Jansen ijzerwinkel fa. Liefhebber met inboedel en al over. Het moest een gespecialiseerde winkel worden, niet een snelle bouwmarkt, maar eentje met kwaliteit en service. De broers vonden een natuurlijke taakverdeling. De jongste deed vooral de algemene ijzerwaren, verf en behang, de ander met name de financiën en administratie. Ook vader Jansen kwam na zijn pensioen op vaste dagen meehelpen. Helaas moest de jongere broer in 2007 stoppen wegens gezondheidsproblemen. Meneer Jansen had echter het geluk een zoon te hebben met dezelfde passie als hij. Na afronding van zijn studie commerciële economie betrok deze de winkel in Abcoude. ‘Als vierjarige was hij al altijd om me heen, ging zaterdags mee naar de winkel, ververste zelfs de olie van mijn auto…. hij heeft dezelfde visie op het vak als ik.’
Enkele stuks
Die visie laat zich snel raden. Enigszins trots, vertelt Jansen dat zijn winkel niet doet aan stunten en groot inkopen. ‘Bij ons kan je nog enkele items kopen en niet alles in veelvoud. Bovendien geven we graag goed en persoonlijk advies. Zo had ik laatst iemand die bij de Praxis tien stoelhoekjes had gekocht terwijl hij er maar vier nodig had. Hij was ook nog de bijbehorende schroefjes vergeten te kopen…. Dat zou hier niet gebeurd zijn, we verkopen losse stuks, waardoor het goedkoper is, en we denken mee met wat men nog meer nodig heeft…. We koesteren kwaliteitsspullen die soms al uit de mode zijn, echte liefhebbers waarderen dat. Ik heb klanten die van ver komen om bepaalde onderdelen te kopen.’
Bevlogen laat Jansen even later een greep uit zijn bijna museale kasten zien, een oude pompschroevendraaier, een Baco kistenopener en waterpomptang met evenwijdige bekken. Ook krijgen we een Estwing klauwhamer te zien die een professor podologie regelmatig kocht en cadeau deed aan zijn promovendi. Kijk, dat vindt meneer Jansen het leukst, mensen die zijn passie delen en blij de deur uit gaan. ‘Eigenlijk hebben mijn zoon en ik van onze hobby ons werk gemaakt.’
Geknipt
Gevraagd naar zijn succesformule is de eigenaar kort en krachtig: ‘Je moet zes dagen per week werken, geen nee verkopen, je voorraad op peil houden en alle klanten zonder aanziens des persoons voorzien van goed gratis advies, of ze nu in de gevangenis hebben gezeten of er vreemde ideeën op na houden. Je zegt één keer waar je denkt dat die persoon goed aan doet maar gaat niet doordouwen met ze artikelen aan te praten, daar houd ik ook niet van. En je moet sportief zijn. Als bijvoorbeeld een oude man een accuboor wil kopen, vraag ik eerst hoe vaak die hem gaat gebruiken. Is dat maar twee keer per jaar dan raad ik hem dat af, want dat is het niet waard. Je moet verder ook bij vrijpostige vragen behulpzaam maar ad rem zijn. Zo had ik jaren terug een vaste klant die een workmate bij de Makro had gekocht maar dat ding niet in elkaar kon zetten en dat mij kwam vragen. Ik zei: ‘Ga jij nu eerst naar de kapper, je ziet er niet uit, dan zet ik dat ding in elkaar, maar vraag je wel een tientje.’ Wat denk je? Ze kwam geknipt terug, met tientje en twee gebakjes!’
Allergie
‘Alleen, als mensen me belazeren, kunnen ze oprotten. Zoals een vertegenwoordiger bij wie ik zes stuks bestelde en die alleen verpakkingen van twaalf had en dat stilzwijgend in rekening bracht. Kijk dan zet ik je de winkel uit. En als jongeren messen willen kopen (leeftijdsgrens ligt boven de zestien) en niet kosher aanvoelen, dan kan ik zomaar die grens opschuiven naar achttien. Niet dat dat vaak voorkomt…
Onze buurt is best veranderd.’ ‘Ik ben een van de oudsten hier. Vroeger waren er meer winkels. Met de jaren zijn hier steeds meer hoog opgeleide mensen komen wonen, die meer kunnen besteden. Verder hebben we jaarlijks papa en mama dagen. Dan komen al die ouders bij hun studerende kinderen klussen, want de jeugd kan tegenwoordig kennelijk niks meer zelf…. Verder zijn hier inmiddels al tweede- of derde generatie Turkse en Marokkaanse winkeliers. Ik kan daar doorgaans goed mee, en zelfs met ze dollen: ‘Heb je wel parkeergeld betaald voor je kameel?’ Humor laat die ander zien dat je je op je gemak voelt. Ik geef met Kerst een Kerstbrood aan de Marokkaanse stomerij hiernaast en zij mij na de Ramadan hun koekjes…..’
Familiebedrijf
‘Ik vind vooral de vrijheid die je hebt een voordeel. Het zit in onze genen dat we allemaal allergisch zijn voor een baas boven ons. Mijn vrouw en dochter, die heel wat anders doen, hebben dat ook. Laat ons maar hard werken binnen onze eigen grenzen. Ik heb weinig nadelen gezien van ons familiebedrijf. Mijn zoon en dochter wonen nog thuis, ook daar runnen we alles met elkaar. Stiekem denk ik wel eens dat mijn dochter een hele goede zou zijn als administratrice wanneer ik stop. Maar zij moet haar eigen keuzes maken. Ik noem het geen droom maar wel een optie.
