En toen was het hek weg. Geen omheining, geen slagbomen. Het metalen hek met scherpe punten is er niet meer. Je kunt zomaar over het terrein van de brandweerkazerne lopen, ‘Kazerne Willem’ aan de Ringdijk.
Verder kunnen lopen waar je een muur verwacht. Het geeft dezelfde gekke gewaarwording als je nog een traptrede verwacht, maar je al beneden blijkt te zijn. Wat onwennig loop ik het terrein op. Een paar parkeerplaatsen, een boom en zicht op het haventje. Langs het water staan zeven auto’s van de brandweer op een rij – rood met blauwe en witte schuine strepen, sirenes op het dak, maar zonder brandslangen.
Achter een roldeur van de kazerne staat een brandweerwagen met geopende deuren paraat. Een pak mondkapjes, een flesje spa blauw en een stratenboek liggen achter de voorruit. Op een roldeur verder hangen geprinte papiertjes, letters in kapitalen: ‘Ontsmetten ambulances deze deur!’ en ‘Ontsmetten ma. t/m vr. 09.00-17.00 uur’. Op de grond staan gele laarzen klaar voor gebruik, een geel beschermpak eromheen gedrapeerd – de laarzen door de pijpen gestoken.
Waar je gewend bent geraakt aan torens die verschijnen en uitzichten die verdwijnen, komt er soms ruimte bij. Vierkante meters die ook nog eens een doorgang vormen en die voetgangers, hardlopers en fietsers meteen weten te vinden. De deuren van de kazerne rollen geruisloos open. Een brandweerwagen rijdt rustig weg, een ambulance rijdt naar binnen voor het ontsmettingsritueel.
Stap voor stap wordt er van de vrije ruimte gesnoept. In de taal van beleidsstukken gaat het dan om ‘het schaarse publieke domein’, ‘toenemende druk op de openbare ruimte’, de noodzaak van ‘inventief verdichten’ en ‘intensivering van het grondgebruik in de stad.’ Een ontwikkeling die je als bewoner ziet gebeuren, en toch pas jaren later kan benoemen. Een ontwikkeling die jaren eerder was aangekondigd in rapporten en visies. Ik wandel door de open doorgang naar de Amstel. Er is een hek weg.
