Velen van u zullen, net zoals ik, de ledige lockdowntijd vullen met dagelijks gewandel. Dat begint rond het eigen huis, met losse loopjes, doelloos en met veel gebabbel. Verschillende schoenen worden uitgeprobeerd, elk paar resulteert in z’n eigen pijntjes. Maar allengs verschijnt de app in de telefoon en is het stappen tellen een feit. 10.000 per dag dat lijkt de ondergrens voor een gezond leven. Daarvoor zijn serieuze routes nodig en tijd. Want zolang het tempo laag is, heb je voor 10.000 stappen al gauw meer dan twee uur nodig. Dus komen er na de stappenteller de nieuwe schoenen, met vering, lucht, gel en zijwaartse stabilisering. En dan is daar de dag dat je met verende tred de stad uit kunt wandelen.
Drieduizend stappen en dan sta je op een dijk en kijk je uit over het niets. Een kunstmatige woestijn, de Sluisbuurt op Zeeburgereiland. Ooit was dit het slibdepot van de gemeente Amsterdam. Doorkruist door een enorme rioolbuis die geloosd werd op het gebied wat we tegenwoordig kennen als het Markermeer. Maar nu is het dus een kunstmatige woestijn in afwachting van wat komen gaat. De eerste echte hoogbouw woonbuurt van Amsterdam. New York aan het IJ.
Lange tijd moesten we het in Amsterdam doen met één eenzame toren. Ook in stadsdeel Oost, bij de Omval aan de Amstel, de Rembrandttoren. Dit bouwwerk stamt uit 1994. Sinds die tijd zijn er rond de Rembrandttoren bij het Amstelstation meerdere hoge gebouwen verschenen, kantoren vooral. En wie dat gebied een beetje kent, weet dat het er tussen de gebouwen ongenadig kan waaien. Op straat, in de openbare ruimte, is het dan erg onaangenaam. Bij een hoogbouw woonbuurt is dat natuurlijk niet acceptabel, daar zul je ook in onze gure maanden over straat moeten kunnen gaan. Het is dus een enorme stedenbouwkundige uitdaging om niet alleen die hoge gebouwen te realiseren, maar ook voor een aangenaam straatklimaat te zorgen. Of dat echt gelukt is, weten we pas als de Sluisbuurt er staat.
Dit jaar gaat het echt beginnen, de eerste bouw gaat van start. Op papier is het allemaal al te zien, het stedenbouwkundige plan en plaatjes hoe het er echt uit kan gaan zien. Maar u en ik, de noeste wandelaars aan de oostzijde van de stad, gaan het allemaal zien gebeuren, het ontstaan van Sluisbuurt. Ik loop er nu op mijn nieuwe schoenen met aan het eind van het dagelijkse doel nog steeds pijnlijke voetzolen, maar ik hoop dat tijdens de eerste bouw dit dagelijks gestrompel zal zijn overgegaan op soepel joggen en het verbranden van de corona-kilo’s. Nu nog onvoorstelbaar, net als de hoogbouw in de lege vlakte.
