Dit is een van de verhalen die verzameld werden op het Indische Buurt Festival 2023. Het jaarlijkse Indische Buurt festival, dit keer al voor het 15de jaar, werd gehouden in de Javastraat, de Sumatrastraat en op het Javaplein. Er was een Initiatievenmarkt en een Kunststraat, waar allerlei organisaties en buurtbewoners, ook van buiten de Indische Buurt bijeen kwamen. Natuurlijk waren er ook leuke kinderactiviteiten en heerlijk eten en drinken! Uiteraard deed het Geheugen van Oost ook mee, met meerdere Verhalenstoelen.
Verteller Kitty Huisman | Auteur Marella Karpe | Foto Carin te Hoonte
Kitty kwam vanuit Velp naar Amsterdam vanwege de liefde, samen met haar vriend zou ze gaan samenwonen op een boot. Maar het liep anders.
‘We hadden net een boot gekocht bij de Zeeburgerdijk en toen ging de relatie uit. Bovendien werd er een nieuwe brug gebouwd en moest de boot naar een andere ligplaats, even verderop. Overigens werd die brug pas jaren en jaren later gebouwd. Maar ik heb er geen spijt van want ik woon heerlijk en stil in het groen. Iedere dag komen er twee eenden, een zwanenfamilie en een koppeltje ijsvogels langs, het is net een stukje Paradijs. Ik vind het ook leuk dat ik woon in een buurt, waar de geschiedenis voor het oprapen ligt. Vroeger stond er een Quarantaine inrichting op dat dijkje, een vriend van mijn vader heeft daar nog gelegen omdat men bang was dat hij tbc had meegebracht vanuit Indonesië. Later was er een soort ziekenhuis waar mijn buurvrouw nog is bevallen. De herberg aan het eind van het dijkje staat er al eeuwen, sinds een paar jaar is het gebouw weer helemaal opgekapt in oude stijl. Ik heb er wel eens buurtvergaderingen bijgewoond. Het stukje dijk wordt onofficieel het Nesciolaantje genoemd. Het enige nadeel wat ik ooit heb ervaren was dat je vroeger de stank van het slachthuis kon ruiken en dat is al lang weer verleden tijd.
De boot waar ik op kwam te wonen was een stijlsteven, een platte schuit waar vroeger koeien (maximaal 3) op werden vervoerd in Gaasterland. Dat is ook de naam van de boot ‘De Gaasterland’. Hij werd gebruikt om pakketpost, passagiers en dus ook koeien te vervoeren. In de oorlog is hij beschoten, je kon de kogelgaten nog zien. Er is later natuurlijk een woonverdieping op gebouwd. Ik heb er 25 jaar met veel plezier op gewoond, maar het was veel onderhoud – iedere 3 jaar moest hij naar de werf – en al dat klussen was moeilijk te combineren met mijn baan. Ik woon dus nu in een nieuwere boot met een betonnen casco. Misschien nog een aardig detail: Vroeger viel de Gaasterland onder de woonwagenwet en had ik een vergunning voor het herbergen van 28 personen.’
