De Alliantie bouwt een appartementencomplex op Zeeburgereiland. Een deel van het complex wordt bestemd voor bijzondere woonvormen, zoals begeleid wonen en eventueel voor ouderenwoongroepen. In de vorige Dwars gingen we in op de wens van veel ouderen om een gemeenschappelijke woonvorm te ontwikkelen.
Ouderen Adviesraad Oost | Foto’s Flickr | Dwars
De groep vrouwen en mannen met een Hindoestaanse achtergrond die in de Kraaipan bij elkaar komt is daar al zo’n zes jaar mee bezig en bruist van ideeën over wat ze samen willen doen en wat ze in, met en voor een toekomstige buurt willen doen. Het was dan ook een spannende gebeurtenis toen ze hoorden dat ze mee konden doen aan een prijsvraag van de woningcorporatie de Alliantie. In sneltreinvaart werd de geschiedenis van de Hindoestaanse groep op papier gezet en werden de plannen met betrekking tot het gezamenlijk wonen en de samenwerking met de buurt beschreven.
De groep was een van de zes groepen die aan de prijsvraag konden deelnemen. Vol hoop en verwachting ging een afvaardiging van de groep naar het sollicitatiegesprek in december. Dat verliep in een prettige sfeer. Maar helaas, een paar weken erna werd de uitslag bekend gemaakt: twee projecten van andere organisaties vielen in de prijzen: HVO en Paraatzorg. Onze groep werd op ‘de wachtlijst gezet’. Duimen dus maar…
Drie generaties
In Amsterdam Oost zijn meer groepen ouderen aan het nadenken over hun woonsituatie. Zoals een grote groep ouderen met een Turkse achtergrond. Rond de dertig à vijfendertig ouderen van 60 jaar en ouder komen in De Gooyer wekelijks bij elkaar, voor de gezelligheid en spelletjes, informatie en ondersteuning bij moeilijke zaken als officiële formulieren. Zij hebben allemaal jarenlang hard gewerkt in De Alliantie bouwt een appartementencomplex op Zeeburgereiland. Een deel van het complex wordt bestemd voor bijzondere woonvormen, zoals begeleid wonen en eventueel voor ouderenwoongroepen.
In de vorige Dwars gingen we in op de wens van veel ouderen om een gemeenschappelijke woonvorm te ontwikkelen. bedrijven als een betonfabriek, Ford en NDSM. Het ene bedrijf na het andere ging failliet. Anderen in naaiateliers die er ook mee ophielden wegens de concurrentie in Azië. Weer anderen, vooral de vrouwen, werkten in de schoonmaak. Met behulp van hun kinderen en kleinkinderen kunnen ze zich nu nog aardig redden. Maar deze kinderen en kleinkinderen, van wie de meesten dank zij het harde werken van hun ouders goede banen hebben, maken zich zorgen. Niet alleen over hun ouders en wat er moet gebeuren als die meer zorg nodig zullen hebben, maar ook over hun eigen toekomst: wie zal er voor hen zorgen als zij ouder zijn? Deze drie generaties, bij elkaar zo’n veertig à vijfenveertig mensen, zijn nu bezig op een rijtje te zetten wat ze wel en niet zouden willen en kunnen. Ze zijn ook op bezoek geweest bij een Turkse en Indonesische woongroep in Haarlem. Daar hebben ze verschillende voor- en nadelen van groepswonen waargenomen. De meesten willen wel een eigen woning, maar niet per se in één gebouw. Wel willen ze op loopafstand van elkaar wonen, bijvoorbeeld in dezelfde straat. En voorzieningen als winkels, openbaar vervoer en gezondheidszorg moeten makkelijk bereikbaar zijn. Ook willen ze allemaal een gemeenschappelijke ruimte vlakbij, waar ze samen van alles kunnen doen: spelletjes, gymnastiek, samen koken, een feestje vieren, verzin het maar!
Niet eenvoudig
Het idee van langer thuis blijven wonen dat de overheid omarmt is mooi. Het veronderstelt dat ouderen zich goed voorbereiden op hun derde en vierde levensfase. Dat zou de zorgvraag in dure instituten als verzorgings- en verpleeghuizen doen afnemen, dus werden die maar vast voor een groot deel gesloten. En het zou een middel zijn tegen eenzaamheid, want je blijft gezellig in je buurt wonen. Maar zo eenvoudig is dat niet. Zolang de ondersteunende voorzieningen vanuit de Wmo, zoals woningaanpassingen (trapliften, drempels, etc.), hulp bij het huishouden, verhuizingen van hoog naar laag of van groot naar kleiner, niet op orde zijn, valt er nog heel wat te doen. En wat betreft de eenzaamheid: die wordt minder naarmate je een groter netwerk van sociale contacten hebt. Maar veel ouderen verliezen vaak delen van hun netwerk bijvoorbeeld door het verlies van een partner, doordat hun kinderen ver weg wonen of drukke banen hebben en daardoor hun ouders minder kunnen ondersteunen en soms blijken de verwachtingen over en weer niet overeen te komen. Het is niet gemakkelijk nieuwe contacten voor je netwerk te vinden.
Knelpunten
Daarom is het goed dat steeds meer mensen proberen nieuwe woonvormen te organiseren, zoals bovengenoemde groepen van de Kraaipan en de Turkse ouderen. De overheid, het rijk, de gemeente en het stadsdeel erkennen dat en proberen het mogelijk te maken. Het rijk heeft vorig jaar een subsidieregeling ingesteld voor innovatieve initiatieven; de gemeente heeft in haar nieuwe huisvestingsverordening geclusterd wonen als prioriteit genoemd en ook het stadsdeel ondersteunt dat voor zover het dat kan.
Er zijn echter nog veel knelpunten. Een groot deel van onze achterban behoort tot de laagste inkomenscategorie. Zij kunnen zich geen huur veroorloven die hoger is dan de eerste aftoppingsgrens. Ook de woningmarkt is een obstakel: in de oudere buurten zijn nauwelijks betaalbare woningen voorhanden. In nieuwbouwwijken zijn meer kansen, daar moeten woningcorporaties een actieve rol spelen.
De Ouderen Adviesraad Oost (OAR Oost) zoekt meerdere actieve (bestuurs)leden voor haar Vereniging. Voor meer informatie: www.oar-oost.nl | 020 694 3748 (Tunny Jongejan) | [email protected] (Frank Stork) | kom langs in Grand Café Genieten in Oostpoort.
