Dit is voorlopig mijn laatste column over duurzaamheid in de onvolprezen Dwars. Ik heb er nu twintig geschreven en er is een zekere inhoudelijke herhaling gesignaleerd. Dat klopt wel, want de boodschap is onveranderd: we moeten de CO2 in de atmosfeer reduceren, maar de noodzakelijke (gedrags-) veranderingen komen helaas langzaam op gang.
Peter Hoogendijk
Ik zal deze column optimistisch afsluiten, eerst nog een paar persoonlijke grieven op een rijtje. Van micro-ergernisjes tot echte verontwaardiging, maar ook in mijn pandoradoosje zit altijd een sprankje Hoop.
Gaan we
Plastic stickertjes op fruit, stom. Enveloppen met plastic vensters, ook stom. Plastic spateltjes van de ijssalon die overal in Park Frankendael liggen. Microplastics in shampoo. En nu ook op de Noordpool en in moedermelk. Sigarettenpeuken op straat. Per roker 25 per dag, 9.125 per jaar. Het zijn chemische gifbommetjes van plastic.
Zo’n brommerboer Beuner de Jong, die in een advertorial zonder blikken of blozen zegt dat het onderhoud van fossiele brommers iets goedkoper zou zijn dan dat van elektrische scooters (is al niet waar natuurlijk), maar niks zeggen over het enorme prijsverschil tussen elektrisch opladen en fossiele benzine, nog los van de stank en de herrie waar je de stad mee lastig valt. Nee de grotere actieradius, dat is het grote voordeel, zegt ie. Alsof je dagelijks naar Middelburg moet kachelen.
Beëlzebub
Mensen die hun overvloedige vleesdieet belangrijker vinden dan dierenwelzijn en biodiversiteit. Soja uit de Amazone als veevoer; karbonades op de bbq en de varkenskak in onze arme akkers. Iedereen in de top 10 van veelvliegers, stikstofuitstoters en methaanproducenten. Ondernemers en aandeelhouders die niet voorbij hun kortetermijnrendementen kunnen kijken.
Politici die echte maatregelen tegenhouden of traineren. Ik bedoel dingen zoals een CO2-taks, vliegtaks, vleestaks, suikertaks en een btw-verlaging voor groente en fruit. En intussen gewoon doorgaan met de subsidiëring van de fossiele industrie en luchtvaart. En de lobbyisten en fiscalisten die zich dik laten betalen om deze vervuilende organisaties hun stinkende gang te laten gaan.
Mensen die kernenergie bepleiten. Dat is toch de duivel uitbannen met Beëlzebub. Kernenergie is te duur, inherent onveilig (want mensenwerk) en volstrekt immoreel wegens het dodelijke afval dat we in de schoot van onze kinderen kiepen. Bovendien is zo’n centrale een terroristisch doelwit, zie Oekraïne. Wil jij zo’n ding in Science Park?
Wonderbaarlijk
Maar er is hoop. Dit is mijn voorbeeld: de mysterieuze verdwijning van hondenpoep op straat. Vroeger stapte ik toch zeker 1x per maand vol in de kak, terwijl ik mezelf echt had getraind om vóór me te kijken tijdens het lopen. Gadverdamme, een schijnbaar onoplosbaar probleem. Achteraf gezien moet het ineens gebeurd zijn, ergens tussen 2005 en 2010. Een ommekeer in het stedelijke leven: geen poep meer op de stoep, wonderbaarlijk! Mensen die met plastic zakjes daadwerkelijk de hoop van hun huishond oprapen en weggooien. Heerlijk, dank, wat een opluchting. Een waar hondenkakmirakel.
Wat was er gebeurd? Ik denk dat de ergernis te groot werd, the shit hit the fan, de politiek moest iets doen. Er kwam een strenger beleid, de regels werden aangescherpt, opruimplicht plus aanlijngebod, hogere boetes en (jawel) consequente handhaving, vooral ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat. Handhaving, beste mensen. Niet meer en niet minder.
De oplossing voor het klimaatprobleem is volgens mij precies dat: regels aanscherpen rond CO2-reductie en vol inzetten op aanhoudende, strenge maar inlevende handhaving. Een flink deel van de Amsterdammers doet al mee, zij zullen zich gesteund voelen. Met deze aanpak red je de wereld van de kortzichtigen, de gemakzuchtigen en de criminelen. Mensen zijn net hondenbezitters, en andersom, we weten het wel, maar we hebben een flinke zet in de goede richting nodig. Er is hoop. Wonderen bestaan. Aan de slag!
Info [email protected]
