Altijd fijn de horeca in de hoofdstad. Genieten. Dat welkome gevoel, die service. Dat hippe, dat moderne, dat eigentijdse. Je voelt je gelijk weer thuis na een weekje in de provincie. Goh, wat zijn ze hier toch bij de tijd. Nooit een saai moment. Een geheel aparte beleving. Je leeft immers maar een keer.
Bijvoorbeeld als je twee broodjes wil bestellen in een horecagelegenheid bij een met zijn identiteit worstelende culturele instelling. Rondom de kassa lopen allemaal jonge en hippe medewerkers zenuwachtig rond, die blijkbaar iets beters te doen hebben dan service verlenen, want ze communiceren voornamelijk met elkaar. De klanten moeten wel beseffen dat het een voorrecht is hier te mogen verblijven.
Na lang talmen komt er uiteindelijk toch een modieuze meid met een verveeld gezicht je bestelling opnemen. Je moet gelijk betalen, en na lang aandringen krijg je een bonnetje, waarschijnlijk omdat zo’n bonnetje een aanslag op het klimaat is en de ecologische voetafdruk van de instelling vergroot.
Vijf minuten later komt reeds de koffie verkeerd, die ze hier latte noemen. Het lepeltje is te klein en verdwijnt in de koffie als je het in de modern en strak vormgegeven mok dompelt.
De gevraagde extra suiker is vergeten. Maar het behaagt de dienster deze toch nog helemaal te gaan halen waarna ze met een nuffige blik meedeelt dat ze nu eerst pauze gaat houden.
Na een kwartier wachten vraag ik aan een andere ober waar de broodjes blijven. Hij vraagt het aan de balie en komt terug met de verheugende mededeling dat er een foutje was in het systeem, maar dat de kok nu de broodjes meteen gaat maken.
Tien minuten later krijgen we mes en vork. Weer een kwartier later krijgen we daadwerkelijk de broodjes die best lekker zijn en bestaan uit brood onder een berg willekeurig gerangschikte ingrediënten die doet verlangen naar een ouderwets broodje ros.
Als je voldaan opstaat na je door dit eigentijdse gerecht te hebben geworsteld en de zaak verlaat, staat opeens de meid die de bestelling opnam voor je neus met een kwade blik in de ogen. Op kattige toon deelt ze mee dat je nog niet betaald hebt. Vrolijk glimlachend toon ik haar het bonnetje, wenst haar nog een fijne werkdag en zegt dat ze misschien beter even haar nagels kan gaan lakken voordat ze nog meer van die hippe, moderne en eigentijdse service wil gaan verlenen.
