Home Dwars nieuws Hiltje Hettema: energiek en creatief

Hiltje Hettema: energiek en creatief

0

Dit keer geen leesclub, maar een interview met een rasechte verhalenvertelster en dichteres uit Betondorp. In het verhaaltje Catastrofe op deze pagina neemt Hiltje Hettema je als lezer mee in de tragedie omtrent verdwenen en aangelopen katten, waarop zelfs nog een vervolg te vertellen is.

Lennie Haarsma | Foto Frank Schoevaart

Op een warme zomerdag ga ik met haar in gesprek over verhalen schrijven, voorlezen van verhalen, gedichten schrijven en muziek maken. Een zeer interessante dame op leeftijd die energiek en bijzonder creatief omgaat met taal. Geboren in Betondorp en dochter van een architect die als één van de eerste bewoners in 1927 met zijn gezin in Betondorp kwam wonen, omdat dit woningbouwproject zo interessant was voor een bouwmeester. Voor Hiltje’s raam hangen rode gordijnen in de sfeer van het ‘rode’ Betondorp dat jarenlang socialistisch van sfeer was.

Waar komt die inspiratie voor verhalen vandaan?
‘Mijn moeder was mijn literaire voorbeeld; ze heeft nog voorgedragen aan het personeel op Schiphol. En thuis moesten we altijd lezen en dat doe ik nog steeds. Ik heb al mijn boeken -Joodse boeken, Privédomein boeken, antiquarische boeken- hier op alfabet staan’.

‘Ik ben tegen knoppen en heb dan ook geen internet’

Hoe kom je aan je verhalen?
‘Door op stap te gaan; bijvoorbeeld naar de Albert Cuypmarkt; ik zie er een man, ik kijk goed en ik heb weer een verhaal. Ruim 15 jaar geleden ben ik van huis uit op de fiets met een tentje achterop naar Polen gefietst en daar heb ik gedichten van de Bijbelse figuur Mordechai op muziek gezet en gezongen. Sinds kort ga ik met mijn verhalen op papier -ik ben tegen knoppen en heb dan ook geen internet- naar het Brinkhuis en daar worden mijn verhalen op de website gezet. Ook heb ik voorgedragen in de Oba en heb ik een tentoonstelling gehad in ‘Het einde van de wereld’ op Java-eiland, waar tentoonstellingen worden georganiseerd en dichtersmiddagen plaatsvinden.

Hiltje, een zeer interessante, energieke dame en creatief met taal.

Wat is het vervolg van het kattenverhaal?
‘Wat bleek; de poes die naar mijn kleinzoon was gegaanwas toch niet zijn poes. Ik zei tegen hem dat we de poezen dan weer moesten omruilen. Zijn eigen poëzie-poes kwam terug en bleek zwanger. 5 kittens werden geboren, waarvan er 2 bleven leven. Heel bijzonder hoe mijn kleinzoon- een man met echte spierballen- de kleine poesjes met een pipet moest voeren.

Gedichten schrijven en de mooie gedichten van Vestdijk a capella zingen; Hiltje heeft het allemaal gedaan in de tijd dat ze lid was van het Vestdijk Genootschap. Hiltje is het meest in haar element als ze de daad bij het woord voegt en een recent geschreven gedicht, dat speelt in Oost, voordraagt.

Over de snelweg

Hoe mooi is vernieling
als lichte banen glas
een uitweg zoeken
Na de knal.
Geluidswal; NL Ringweg
Wilde iemand zijn
ongenoegen uiten?
Het autoverkeer,
de race naar wie dan ook?
De onzin van de vaart
Ik sta en staar
als wandelaar boven al het
snelheidsblik
en demp geraas met
vingers in mijn oor.

’50 jaar geleden heeft Simon Vinkenoog schrijfgroep ‘de Klus’ opgericht. Op maandagavond zetten wij het voort in de huiskamer aan de 3e Oosterparkstraat, waar de geest van Vinkenoog nog volop aanwezig is. Iemand bedenkt een thema en schrijven maar. We lezen de verhalen aan elkaar voor. Ik ben heel trouw, ga iedere week; het is heel inspirerend’.

Wat zijn jouw ervaringen met leesclubs?
‘Ik ben een tijdje lid geweest van een Joodse leesclub. Dat ging voor mij te schools, inclusief met het maken van een uittreksel van het boek. Daar ben ik mee opgehouden. Eigenlijk ben ik vooral een Dwars-persoon!’

In de kamer van Hiltje staan veel muziekinstrumenten: ze bespeelt het klavecimbel, piano, saxofoon, accordeon en fluit. Al jarenlang is er elke maand een muziekavond in haar huis waar mensen muziek komen maken.  Bij een toiletbezoek ontwaar ik minstens 5 verschillende speeldoosjes. ‘Ja, dat is leuk om te vertellen; er was eens een pastoor die het muziekdoosje met De Internationale afspeelde. Daar had ik veel plezier om’.

Als fotograaf Frank komt, wordt de bank verzet, Hiltje neemt plaats op een krukje en als de pony goed zit worden de foto’s goedgekeurd.

_____

Een kattenstrofale week

Hiltje Hettema

Mijn kattenweek begon met de kat van mijn kleinzoon Mischa waar ik, Beppe, wel op zou passen. Maar in de lente met alle jonge vogeltjes is dat een ramp. Al snel verdwijnt Poeziepoes tussen mijn benen door naar buiten. Ik houd de achterdeur een paar nachten open. Geen inbrekers… wel slakken en wellicht vreemde katten die mijn lekkerste lokmaaltje wèl opvreten. Ik heb veel rondjes gelopen, met rammelende brokjes op verschillende uren.

En na drie dagen vind ik om 23.00 uur een zwart-wit poesje… ‘Kom kom! Buurman, wil je me helpen? Deze kat is van mij en het achterhek openen met een onwillige kat en sleutels lukt mij niet.’ Zo gezegd, zo gedaan. Hek open, kat naar binnen gegooid, deur dicht! En binnen is binnen.

De volgende ochtend valt er een flyer door de brievenbus. Ik begin helemaal te trillen… nee het kan niet waar zijn! Ik zie een zwart-wit katje, precies Poeziepoes. Er staat een telefoonnummer op, en ik bel. ‘Wilt u komen kijken of deze kat van u is?’ Ja hoor, blijdschap alom! Maar Mischa’s Poeziepoes blijft weg… Het wordt weer rondjes lopen met brokjes. Ik, die alle kattenmia’s verfoei, loop nu zelf te leuren.

Ja hoor, in een achtertuin zit ze verscholen. Lekker dik, waarschijnlijk van alle jonge vogeltjes. De verpleegster, die meestal mijn insuline in de gaten houdt, stapt van haar fiets. ‘Kan ik helpen?’ ‘Ja, alsjeblieft! Pak haar!’ En toen gezamenlijk naar mijn huis. Ik met haar fiets, en zij met mijn kleine poesje. Nu is het wel de juiste. Eenmaal binnen bel ik Mischa, mijn kleinzoon. Hij propt het beest gelijk in haar mandje en gaat in de stromende regen zigzaggend en blij naar huis. ‘Ziezo’ dacht ik, ‘dat is dat!’ Een dag later staat er een vrouw met een scharminkel voor mijn raam. ‘Is dit uw katje?’ Ook deze is zwartwit, maar zo te zien geen lang leven meer beschoren. ‘Ik breng haar maar naar de dierenopvang’, zegt de vrouw.

De volgende ochtend, na een nacht van ettelijke katten tussen mijn oren, ga ik naar de dierenopvang. Ze hebben zo te zien in hun bestand geen katje een laatste prik gegeven. ‘Ach mevrouw, wat erg voor u. Wilt u nog een kopje koffie?’ Na wat gevraag en gezoek weet ik ook dat de vrouw met het scharminkel in haar armen de desbetreffende eigenaresse al heeft gevonden. Nog een dag later staat de dierenambulance voor de deur. ‘Wat nou weer?’ Er was vlak voor mijn deur een Cyperse kater dood gevonden. Buurman zei: ‘Ga maar snel naar binnen, jij hebt het wel gehad met al die katten.’ Al met al was deze week kattenstrofaal.