‘Fijn dat hier mensen willen wonen,’ zegt mijn vriendin als we wandelen in de groene delen van Nederland. Zij is geboren in
Amsterdam en nooit weggegaan. Ik kom uit een dorp en kon een plekje in de grote stad veroveren. Maar nu zit ik even vast in een Nieuw-Zeelands gehucht van 20 mensen. Hoe erg is dat?
Anneke Hesp
Het was in de tijd waarin elke hippie terug naar het land wilde, behalve ik. Een oude vlam kocht een stuk land en bouwde er een huis op, tachtig kilometer van Auckland. Om de zoveel jaar ga ik kijken of hij nog leeft en dat is tot nu toe zo. In februari kon ik er logeren om in maart onverwachts op de verjaardag van een vriendin te verschijnen. Dat was een leuk feest met zoenen en drinken en gezelligheid.
Zandstrand
Even na die verjaardag riep de premier, Jacinda Ardern, de noodtoestand uit. Waar je was, daar moest je blijven. Veel Nederlanders wisten niet hoe snel ze een vliegveld moesten zoeken. Mijn dochter zei dat ik vooral niet naar huis moest komen. ‘Je gaat hier verpieteren op je eentje in je appartement in Amsterdam Oost.’ En ik keek om me heen; naast de deur een riviertje, een baai met zandstrand, een groot park en een lege golfbaan. Ja, het is fijn dat mensen hier willen wonen.
Vis in brievenbus
Maar ik moet nu even hier wonen. Twee meter afstand is geen probleem. De buurtkrant meldt dat er voorlopig geen kerk is, geen zondag koffieochtend, geen vrijdagavondeten op de golfclub, geen boerenmarkt deze maand. Wat houden we over?
Ik wandel veel langs de baai of in het park dat ongeveer even groot is als het Oosterpark, het Flevopark en het Sarphatipark bij elkaar. Ik kom er meestal niemand tegen.
De straat was even doodstil voor de lock down als dat hij nu is. Er loopt wel eens iemand die zijn hond uit moet laten. Die vier mensen ken ik inmiddels bij naam. Als het mooi weer is, zit ik om 16.00 uur met de twee buurvrouwen even buiten bij de straat. Sharon werkt op de lokale basisschool en Michele op de kleuterschool. Alle twee dicht natuurlijk. We nemen onze eigen kop thee mee en kletsen wat. Soms deponeer ik wat vis in hun brievenbus als mijn gastheer weer wat heeft gevangen in zijn net. Soms krijg ik koekjes terug.
Vijf hechtingen
De winkel in het dorpje zes kilometer verderop is open. Een klant per keer, lijstje afgeven aan de deur en wachten. Toch maken we af en toe wel wat mee. Mijn gastheer heeft altijd plannen voor de reorganisatie van alles wat hij in veertig jaar verzameld heeft. Vorige week gleed mijn hand weg onder een scherpe metalen balk en sneed in mijn wijsvinger. De zondagse eerste hulp post is een uurtje rijden hiervandaan. Zo kom je er toch nog eens uit en kun je zien hoe braaf de mensen de instructies van Jacinda Ardern volgen. Het gras wordt gemaaid, het huis geverfd. Een man leunt op zijn hek in gesprek met de buurman die in de open laadbak van zijn auto zit. Biertje erbij. En teddyberen verschijnen in de ramen, zelfs in mijn straat, waar maar één kind woont. We zijn nu halverwege. Gelukkig gaat het hier de goede kant op. Al die balken liggen nu op de juiste plek dank zij degelijke werkhandschoenen en de vijf hechtingen zijn uit mijn wijsvinger. Ik ga maar weer eens checken wanneer ik nou terug kan.
