Sharda Beerthuis
Deze week is het 5 mei, de nationale dag van de vrijheid. Alleen al rondom pension Homeland wapperen vier trotse Nederlandse vlaggen. Ook deze vrijdagochtend springen enkele durfallen het water in. Het is een zachte morgen, de hitte van gister walmt nog na in de stad. Verraderlijk, want volgens mij is het water dat in open verbinding staat met het IJ, nog ijskoud.
Als ik aankom fietsen klimt er net een bleke man de steiger op, de druppels water storten op het hout terwijl hij zich rap afdroogt. Een eenzame dipper. Brrrr… Ik wrijf nog wat slaap uit mijn ogen. Terwijl hij zich aankleedt, verzamelt zich op het uiteinde van de houten steiger een vast groepje ervaren zwemmers, dat zie je wel aan de routinematige manier waarop ze elkaar kort begroeten, hun spullen wegleggen en zich beginnen uit te kleden. Met enkel speedos en roze, grijze badpakken glijden ze zonder enkele weerstand het water in, ieder op eigen tempo op weg naar de kademuur. De meesten in ouderwetse schoolslag, afwisselend met een speelse rugcrawl om de achterliggers een knipoog te kunnen geven (denk ik te zien). Als ze het water uit klimmen stralen de zwemmers van kinderlijk enthousiasme, jaloersmakend. Ze lijken voor even bevrijd van gedachtes en dagelijkse zorgen.
Op de achtergrond luwt ‘Amsterdam’, een replica VOC- schip, te water. Hier bij Homeland komt alles samen, en is het tegelijkertijd één grote tegenstrijdigheid. Geschiedenis en herinnering. Identiteit en vrijheid. We leven met water, en het water met ons. De zwemmers glunderen, het VOC- schip herinnert en het water, dat waarschuwt.
