Mijn dochter is bijna twee. Ze begint te ontdekken dat zij ‘ik’ is en wij wij. Haar autonomie begint te groeien.
Een genot om te zien en soms ook hilarisch. Ze begint haar dag met de vraag ‘aardbei?’ Waarop mijn vriend standaard zegt ‘Waarbij?’. Ik rol dan vervolgens met mijn ogen en zeg dat die op zijn en dan loopt ze door naar de televisie. Ze wijst dan met een Hitler-achtig gebaar naar het scherm en roept Roosch! Roosch! Ze wil dan heel graag juf Roos kijken.
De kracht van herhaling is duidelijk zichtbaar. Eerst had ik daar geen problemen mee. Een beetje schermtijd kan geen kwaad en heeft zo zijn voordelen. Voor mama die nog uit de kreukels moet komen om half zeven ’s ochtends bijvoorbeeld. Plus, ze leert erdoor Nederlandse kinderliedjes. En het is zo schattig haar te zien meedansen. Daar wordt je spontaan vrolijk van. Ik vond het dus helemaal pedagogisch verantwoord.
Maar nu het zo vaak opstaat kan ik me niet onttrekken aan de indruk dat Roos een gedateerde vrouw is die misschien wel totaal het verkeerde voorbeeld geeft!
Roos draagt een schort-achtige Heidi-jurk, heeft fel blond haar, rode lippen en een groen broekje onder haar rok. Je ziet haar eigenlijk alleen maar huishoudelijke klussen doen. Koekjes bakken, vegen en aardappels schillen in haar schommelstoel. Daarnaast glimlacht Roos de hele dag en vind ze alles bijzonder.
Ze neemt nooit echt een stellige mening aan en als ze een keer niet lekker in haar vel zit dan lost Gijs het op door de clown uit te hangen. De enige bijzondere vaardigheid die ze heeft is zingen en haar rok omhoog doen om naar een andere wereld te reizen.
Elke dag komt Gijs langs die haar van haar sokken blaast en allerlei gedaantes aan kan nemen. Hij is duidelijk de held. Roos is steeds van hem onder de indruk. ‘Wauw Gijs, een echte brandweerman!’
We weten eigenlijk niet wat Gijs is van Roos. Zou kunnen dat het haar buurjongen is. Hij komt elke dag langs en hangt elke dag de held uit. Hij is een volwassen man met een nogal kinderachtige inborst, misschien heeft hij zelfs wat autistische trekjes. Soms blijft hij ook slapen. Is het een misschien oud-leerling van haar met wie ze nog steeds contact heeft? Niemand weet het eigenlijk en het wordt ook niet uitgelegd.
Wat me opvalt is dat het wel een serie is van deze tijd, want er wordt bijvoorbeeld wel rekening gehouden met de maatschappelijke onrust rondom Zwarte Piet. Maar de rest is ronduit ouderwets te noemen. Ik vraag me af wat mijn dochter hiervan opsteekt.
Nu ik erover nadenk: in bijna alle kinderseries en films wordt de vrouw als een ondergeschikt persoon afgebeeld. Neem Katrien Duck uit mijn tijd. Die was alleen maar zich aan het verontschuldigen en aan het blozen. Ze had een zacht stemmetje en werd nauwelijks gehoord.
Je hebt ook de andere vrouwelijke personages. Die zijn of een heks (Cruella de Vil), of de dienstbare meid (Assepoester) of ze zijn hysterisch (Olive). Bijna altijd hebben een ze man die hen uit de problemen helpt of hen motiveert. Ik snap dat je sterke archetypes wilt afbeelden, dat maak het immers leuk om naar te kijken.
Maar ik wacht nog op die kinderserie waarin je een sterke ondernemende vrouw ziet, die haar eigen geld verdient, ook weleens een offday heeft en dat dat helemaal oké is, wel grenzen aangeeft, niet een man nodig heeft maar een man in haar leven wil uit vrije keuze, maar tegelijk ook empathisch en verzorgend kan zijn zonder dat dit doorslaat in pleasen. Dat die eigenschappen naast elkaar mogen bestaan. Iemand zoals ik wil ik terugzien. Iemand zoals alle vrouwen die ik ken.
Iemand zoals ik wil dat mijn dochter zich ontwikkelt.
