In de voetbalkooi van het Oosterpark stond een eenzame man met drie ballen te jongleren. Het zonnetje scheen op deze aangename herfstdag en hij had er duidelijk zin an. Hij droeg een grijze muts, had een glimlach op zijn gezicht en drie gevulde plastic tassen die geduldig op hem stonden te wachten. Het jongleren wilde niet erg vlotten, de ballen vielen bij iedere poging om ze hoog te houden al rap uit zijn handen, waarna hij ze links en rechts als een speer achternavloog om daarna dapper opnieuw te beginnen. Het maakte een heerlijk klunzige indruk, misschien dat hij beter clown kon worden, of cliniclown in het nabijgelegen Onze Lieve Vrouwe Gasthuis.
Toen ik een uur later het park wilde verlaten, nadat ik me in het zonnetje had gekoesterd, terwijl ik bij het slavernijmonument had geluisterd naar reggae muziek uit een gettoblastertje van een man met één been en twee krukken die twee voortanden miste, passeerde ik de jongleur nogmaals. Hier had zich een wonderbaarlijke transformatie voortgedaan. Nu hield hij met verbazend gemak vijf ballen minutenlang in de lucht. Zijn grijze muts had hij afgedaan en de plastic zakken stonden nog trouw op hem te wachten. Jongleren kun je blijkbaar in een uurtje leren en
