Ze was net afgestudeerd aan de predikantsopleiding en kon Marjolein Hekman op zoek gaan naar een baan als predikant. Maar ze wist niet of ze dat eigenlijk wel wilde: ‘Mijn aarzeling zat bij de vraag wat de kerk ons eigenlijk nog te zeggen heeft. En pas ik daar eigenlijk wel in? Het oude beeld van de grijze man, de dominee, die je komt vertellen hoe het zit, zat toch nog ergens in mijn hoofd, net als het beeld van een kerk die je gaat vertellen wat je moet geloven. En daar kon ik allemaal niet zo veel mee.’
Johanna Kroon
Dus heeft Marjolein Hekman overwogen om iets heel anders te gaan doen. ‘Maar ik voelde me ook heel diep aangetrokken tot die kerk, want de kerk is in mijn ogen een zeer waardevolle plek. De vacature van de Binnenwaai sprak me erg aan. Daarin werd gesproken over een plek waar iedereen welkom is en waar gezocht wordt naar nieuwe vormen om kerk te zijn in deze tijd.’
Marjolein begon op IJburg in 2021, nog midden in de coronatijd. Huisbezoek mocht nog, maar groepsactiviteiten organiseren was lastiger. Marjolein organiseerde wandelingen en ging Zoom gebruiken voor bijbelstudie en gespreksavonden over allerlei thema’s. In het begin ging dat nog wel, maar zoals iedereen inmiddels waarschijnlijk wel weet, wordt de weerzin tegen Zoom groter naarmate men het vaker heeft gebruikt.
De kerkgangers in IJburg vormen een relatief jonge groep, er zijn veel mensen bij met kinderen. Op zondag zijn er soms meer kinderen in de kerk dan volwassenen. Er zijn ongeveer 35 mensen zeer betrokken bij de Binnnenwaai, en daaromheen is er nog een ongeveer even grote kring van mensen die af en toe bij een activiteit aansluiten.
Waar mensen in de coronatijd meer dan ooit behoefte aan hadden was contact met elkaar. Men wilde elkaar kunnen ontmoeten en men wilde niet alleen gezellig babbelen met een kopje koffie, maar ook praten over dingen die er toe doen. Over het leven, over God, over wat belangrijk is.
En dus zette Marjolein de Binnenwaai traditie voort en ging bijbelstudie organiseren. En gespreksavonden. En ze ging uitproberen hoe de zondagochtenddienst aantrekkelijker gemaakt kon worden. Want zitten en luisteren naar de dominee en dan weer naar huis, tja, daar viel misschien wel wat aan te verbeteren.
Nu is er elke eerste zondag van de maand een brunchviering. Iedereen die komt, neemt iets te eten mee en dan wordt er samen gegeten. Er is een openingsgebed, een openingslied en een bijbeltekst, en daarna geeft Marjolein een voorzet voor een gesprek, bijvoorbeeld een vraag of een thema. En dan gaat het verder helemaal vanzelf.
Een paar keer per jaar wordt een dienst opgeluisterd met iets dat lectio divina heet. Een bijbeltekst wordt meerdere keren gelezen, heel precies, en daarna ga je daarover met elkaar in gesprek. Met zo’n vijfentwintig aanwezigen lukt dat prima.
En dan is er ook nog de meditatieve viering: een korte bijbeltekst met stilte en muziek eromheen en alle ruimte om zelf na te denken. De kunst van het wachten is een maandelijkse meditatiereeks op de donderdagavond.
Deze opzet brengt de gemeenteleden veel, maar Marjolein zelf vindt het ook een verademing: ‘Als je een traditionele viering houdt, dan zet je dat als predikant in je eentje in elkaar, je bent voornamelijk aan het zenden, en je hebt geen idee of het eigenlijk wel overkomt wat je staat te doen. Terwijl je natuurlijk vooral wilt dat mensen er ook iets aan hebben.’
‘Als ik aan zo’n tafel zit waar een bijbelfragment uit de dienst wordt nabesproken ben ik soms verbaasd wat mensen uit zo’n tekst weten te halen. Ik kan zo’n sessie heel grondig voorbereiden, de Griekse woorden nog eens opzoeken en er een goed verhaal bij hebben. Maar soms zit er iemand aan tafel die die tekst voor de allereerste keer leest en er dan iets uithaalt waarvan ik denk wow, dit zou ik nooit hebben bedacht, wat een mooie insteek!’
‘Want uiteindelijk gaat het er natuurlijk niet om wat theologisch wel of niet correct is, of wat ik er als dominee over te zeggen heb. Het gaat erom wat zo’n tekst op dat moment met iemand doet.’
‘En het allerbelangrijkste is natuurlijk dat mensen hier de gelegenheid krijgen om zich met anderen te verbinden’, legt Marjolein uit, ‘Ze kunnen hier kwetsbaar zijn, ze kunnen dingen delen, ze kunnen hun contacten met anderen verdiepen. Het blijkt ook echt bevrijdend te zjni om tegen een ander te kunnen zeggen: hier heb ik moeite mee. En dat men je dan niet raar aankijkt, maar oprecht met je meeleeft en meedenkt.’
‘Ik denk dat het heel belangrijk is dat de Binnenwaai een plek is waar dat allemaal kan.’
Check De Binnenwaai.nl, Ed Pelsterpark 2 op IJburg.
