Handhaver stond er achterop het fluoriserende hesje van een man die door het park fietste. Een brede man met een baard. Achter hem fietsten vier jongere mannen met helmen en blauwe pakken. Daar stond het woord toezichthouder op de rug. Melkmuilen.
Het was druk in het park op deze zonnige voorjaarsdag. Wandelaars, fietsers, boksers, rolschaatsers, skateborders, touwtjes springers, hardlopers. In de muziekkoepel oefenden een man en een vrouw dansbewegingen. Hing er erotiek in de lucht?
Opeens maakte de handhaver een forse draai, zonder op te letten. Met een air van we doet me wat? Hij riep iets naar de melkmuilen. Een ervan stopte met een gezicht vol twijfel onder een boom. ‘Wat moet ik dan zeggen?’, hoorde ik een andere melkmuil zeggen in het voorbijgaan.
De handhaver en zijn gevolg verzamelden zich rondom enkele bankjes waar oudere mannen zich hadden verzameld om de middag door te komen en gingen daarmee in gesprek. Sukkelig voegde de twijfelaar zich erbij.
‘We mogen hier vanaf 1 april drinken, dus laat die jongen met rust. Want die lui van de deelraad willen hier in het weekend ook met hun flessen wijn zitten’, oreerde een van de bankzitters met ingehouden woede. ‘We veroorzaken toch geen overlast?’, voegde een aangesnelde berijder van een scootmobiel er aan toe.
Het ging over een man die met een blikje bier, goedkoop merk, stilletjes op een van de bankjes zat. Hij bood een trieste aanblik en had een troebele oogopslag. Daar hadden de handhaver en zijn toezichthoudende melkmuilen geen verweer tegen. ‘We gaan even verder kijken’, zei de handhaver, en weg waren hij en zijn gevolg. De twijfelaar was als eerste weg.
‘Klojo’, was het commentaar van de bankzitter. Het parkseizoen is begonnen en
