Het Entrepotdok baadde in een decemberzonnetje en als je je goed inpakte was het zelfs aangenaam toeven. Fietsers zoemden op hoge snelheid van de Nijlpaardenbrug af of klommen er moeizaam op omhoog en wandelaars keken vergenoegd op deze fraaie winterse dag.
Bij de woningen naast de Armand Sunierbrug zat een vrouw met een dikke jas aan, een pet op en handschoentjes aan in op een stoeltje voor de deur een dik boek te lezen. Een tevreden blik op haar gezicht.
Verderop langs het Entrepotdok stond man bij een leegstaande benedenwoning naar binnen te kijken. Ruime vloer, open keuken, lekker zonnetje naar binnen, wat zou dat kosten? Niet weinig dat is zeker. Hoofdprijs, want toplocatie.
Dit bracht mijn gedachten terug bij het onzalige idee om de sociale huurwoningen het complex te verkopen door eigenaar de Alliantie, stelletje *%&$##$##*. Na luide protesten, ruime media-aandacht en een geslaagde manifestatie is dit onzalige plan tijdelijk uitgesteld.
Maar hoelang weet niemand, want wellicht gaan deze gewiekste en gewetenloze zakenlui op een onbewaakt moment, als de storm geluwd is, door met hun snode plannen om de stad om te vormen tot een rijkeluisreservaat.
Afijn, even diep ademhalen en door.
Bij het pad aan de zijkant van de kalenderpanden zag ik over een rioleringsdeksel een krakersteken gespoten in roze verf. Lang niet gezien en hoopgevend. Want de maat is vol, genoeg is genoeg en we pikken het niet langer
en het is maar dat U het weet.
