Overal ter wereld hebben voetballiefhebbers het nationale team van Marokko in hun hart gesloten. Ondanks een relatief korte voetbalgeschiedenis speelde de ploeg grootheden als Brazilië, Spanje en Duitsland voorbij en hebben de Marokkanen zich voorgoed op de kaart gezet in de voetbalwereld. Gisterenavond kwam een eind aan een jongensdroom. In de halve finale was huidig wereldkampioen Frankrijk met 2-0 winst (nog) een maat te groot.
Lewis Daniels
De stemming zit er goed in op de Dapperstraat, de kroeg is vol, de Marokkaanse vlag wappert en het vertrouwen en de hoop zijn groot. En terecht. De leeuwen van de Atlas staan in de vijfde minuut weliswaar op achterstand, de sport en het spektakel komt van hen. Frankrijk speelt terughoudend en zakelijk, één punt voorsprong is voldoende om de buit binnen te halen. In de tiende minuut staat Marokko bijna gelijk. Zo zal het de rest van de wedstrijd blijven gaan, het is steeds bijna of net niet. Les Blues doorstaan met name in de tweede helft voor hen gevaarlijke momenten en profiteren van de soms zwakke verdediging van Marokko. In de 79e minuut slepen ze daar een tweede punt uit. Hoewel de Marokkanen tot het laatst vol overgave strijden, zakt het vertrouwen op een goede afloop per seconde. Tien pijnlijke minuten later valt het doek voor zonder twijfel de grootste verrassing van dit toernooi.
Sam is helemaal uit Friesland naar Oost gekomen om de wedstrijd te bekijken. Na over de eerste schrik heen te zijn, is hij vooral optimistisch. ‘Natuurlijk hield ik rekening met dit scenario en vind ik dat jammer, maar wat overblijft, is dat door ons team én een continent én het Midden-Oosten nu een aanzienlijk belangrijkere plek in de voetbalwereld hebben. Dat is heel goed voor de competitie.’ Hij steekt grijnzend zijn middelvinger op naar Arjen, die het café binnenloopt. ‘Die gek is voor Frankrijk, haha!’ Even later begroeten de twee mannen elkaar hartelijk. Over een ding zijn ze het eens, Marokko overtrof meer dan alle verwachtingen.
Arjen is er nog steeds aangenaam door verrast. ‘Om eerlijk te zijn vond ik Marokko leuker spelen dan Frankrijk, eigenlijk was een gelijkspel met verlening en shootouts terecht geweest. Sam denkt even na, ‘Marokko speelde inderdaad leuker, maar ik moet toegeven dat Frankrijk toch beter was.’ Arjen knikt. ‘Waarschijnlijk heb je gelijk, maar moreel gezien vind ik Marokko de winnaar. Ik was ook niet tegen ze, ik was voor Frankrijk omdat ik daar regelmatig ben en mensen ken.’ Een man aan de bar schiet in de lach. ‘Maar je kent ons ook! Wij zitten hier met je opgescheept als je daar niet bent.’ Arjen legt een hand onder zijn kin. ‘Weet je, het is wel de wereldkampioen waar ze van verloren. Marokko kan echt met opgeheven hoofd het toernooi verlaten, ik geef ze een goede kans over vier jaar wel in de finale te staan.’
Moh is dat met hem eens. ‘Als je naar de wapenfeiten kijkt kunnen we meer dan tevreden zijn. Toch baal ik enorm. Wat ik voel is erg dubbel. Ik ben erg teleurgesteld, maar ook heel trots.’ De man naast hem aan tafel is dat met hem eens. ‘Diep in ons hart wisten we dat een kampioenschap nog niet waarschijnlijk was. Neemt niet weg dat je daar toch op hoopt en het ondanks de geweldige prestatie die we hebben geleverd nu even slikken is. Ik durfde op het laatst niet meer naar de wedstrijd te kijken.’
De gelatenheid en naar omstandigheden tevredenheid is op meer plekken in Oost. Anders dan bij eerdere wedstrijden waarin Marokko speelde is het deze avond na afloop rustig op het kruispunt Insulindeweg en Molukkenstraat, de meeste mensen op straat zijn agenten. Een groep jongeren kijkt wat schaapachtig om zich heen. Ze berusten erin dat het WK ophoudt voor Marokko en zijn blij hoe ver het land is gekomen. ‘Kan zomaar zijn dat we over vier jaar wel feest vieren na de halve finale. Ik heb er alle vertrouwen in.’ De tijd zal het leren, zeker is dat de voetbalwereld door de inzet van Marokko voorgoed is veranderd.
