Dit is weer een week van mannetjes. Mannetjes die gevraagd en ongevraagd allerlei klussen in en rond mijn sjofele woning komen doen. Hardwerkende mannetjes met te lage lonen en slechte arbeidsvoorwaarden. Mannetjes waar in veel sectoren een tekort aan is.
De hardwerkende Nederlander waar de media het altijd over hebben. Die hardwerkende Nederlander, daar heb ik een enorm respect voor. Ook heb ik er medelijden mee.
Al die mannetjes die de pech hebben midden in de nacht te moeten opstaan om de handen uit de mouwen te steken bij ons arrogante stadsbewoners. Massaal worden ze in de vroege ochtend in busjes uit de provincie aangevoerd om hier de in grote stad te gaan bikkelen en buffelen. Arme mannetjes. Triest.
Blij dat ik aan zo’n bestaan ben ontkomen, maar aan mannetjes zelf, de harde werkende Nederlanders is niet te ontkomen. Deze week komen al om 8 uur ’s ochtends een paar van die harde werkers om onduidelijke werkzaamheden te komen verrichten. Dat is voor mij midden in de nacht en moeten die arme drommels ver van buiten de ring A10 komen.
Waarom kunnen dat soort lui niet op beschaafde tijden, zo rond een uur of 11 beginnen? Dan waren ze om 2 uur klaar geweest. Dat zou een stuk relaxter zijn. Arme mannen.
Wanneer beseft de mensheid dat hard werken voor watjes is? Waar komt die waan vandaan om voor dag en dauw op te staan en je in het zweet des aanschijns over de kop te gaan werken? Al die drukte, al die activiteit, zinloos. Zeker nu we aan klimaatverandering te onder aan het gaan zijn.
Arme mannetjes. Hun leed blijft maar duren.
Het is maar dat U het weet.
