Sinds kort is er een restaurant bij mij in de buurt dat een Michelin-ster heeft gekregen. Goed bezig blijkbaar. Ik kende het niet en was er ook nog nooit geweest.
Nieuwsgierig als ik eigenlijk niet ben, besloot ik de zaak te checken. Per computer.
Dat viel niet mee. Ten eerste was het schandalig duur en ten tweede kon je kiezen tussen een niet verder omschreven 5 en een 6 gangenmenu. Waarschijnlijk bestaande uit allerlei liflafjes die op een theelepel passen, met een pincet worden gerangschikt en in je mond allerlei buitenaardse smaakexplosies teweeg moeten brengen.
Kortom, een gevalletje moeilijk doen met voedsel voor mensen met teveel geld die de gebraden haan willen uithangen. Mensen die de blits willen uithangen en uitstralen kijk eens wat wij ons kunnen veroorloven. De patserklasse.
Uiteraard ben ik er niet gaan eten, want daar ben ik te arm en te gierig voor. Ik kijk wel uit. Ik ben gekke henkie niet. Geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik ken de verhalen van mensen die een dergelijke zaak bezocht hebben en na alle kleine een godsvermogen kostende keutelhapjes bij de snackbar een patatje gingen halen om dat ze nog honger hadden. Ik bedoel maar. Geef mij maar een portie kibbeling op de Dappermarkt.
Waarom mensen die gids van een autobandenfabrikant die als reclamebrochure moet dienen, zoveel belang toekennen en al die genoemde te dure restaurants bezoeken om teveel te betalen is me een raadsel.
en het is maar dat U het weet.
