Amsterdam doet haar best om een groene en duurzame stad te zijn. En dat lukt op veel fronten aardig. Er komen steeds meer duurzame gebouwen, daken worden vergroend, er is aandacht voor duurzame mobiliteit en klimaatadaptatie. Heel mooi allemaal. Maar soms vraag ik me af: waarom maaien we eigenlijk nog steeds elk grasveldje zo strak kort?
Je kent het wel: zo’n berm, een stukje groen langs het water, een veldje. Even staat het er prachtig bij met wat wilde bloemen, hoog gras dat zachtjes meebeweegt in de wind, hier en daar een vlinder of bij. En dan ineens is het weg. Alles omgemaaid. Alsof het gras niet boven de tien centimeter mag uitkomen. Alsof de stad pas netjes is als alles weer strak en kort is.
Maar is dat wel nodig? En vooral: is dat echt mooier?
Want juist in die hogere stukjes gras zit leven. Insecten, vlinders, vogels die op zoek zijn naar voedsel of een schuilplek. Al dat kleine leven krijgt nauwelijks een kans als we meteen alles weghalen zodra het een beetje begint te groeien. En dat is zonde. Juist in een versteende stad als Amsterdam is elk beetje groen belangrijk. Niet alleen voor het oog, maar ook voor de biodiversiteit, de bodem en het klimaat.
Bovendien ziet het er eigenlijk ook gewoon heel charmant uit. Een veldje met bloemetjes, wuivend gras, een beetje ‘rommelig groen’ heeft iets rustgevends. Niet alles hoeft strak en aangeharkt. Het leven is dat tenslotte ook niet.
Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk moet er af en toe gemaaid worden. Op plekken waar mensen lopen, fietsen of spelen, is onderhoud nodig. Maar op heel veel andere plekken hoeft dat helemaal niet zo vaak. Bij mij voor de deur bijvoorbeeld. Een keer minder maaien kan al een groot verschil maken.
Dus mijn voorstel aan de stad is simpel: laat het gras wat vaker met rust. Niet overal, niet altijd. Maar wel wat bewuster. Kijk per plek: moet dit echt gemaaid worden, of kan het nog even wachten? En durf het soms ook gewoon te laten staan. De natuur redt zich prima.
Als we als stad echt duurzaam willen zijn, dan begint dat ook bij de kleine dingen. Zoals een stukje gras dat wat langer mag blijven groeien. En als de herfst er straks weer aan komt en de bladeren van de bomen dwarrelen, laat die stinkende bladblazers dan ook maar liggen.
