Het is het motto van Theo van den Akker, de drijvende kracht achter het Repair Café in het Karnhuis in Betondorp. Samen met soulmate Marion, gastvrouw en coördinatrice, en twee andere monteurs zitten de vitale zeventigers er nu al sinds 2013 elke tweede en vierde woensdagmiddag van de maand.
Carolien Gevers | Foto Frank Schoevaart
Af en aan brengen Jan en alleman hun kapotte huishoudelijk apparaat langs, dat meestal, onder het genot van een bakkie koffie of thee ter plekke, al of niet samen met de eigenaar, wordt gerepareerd. Broodroosters, föhnen, keukenmachines, kapotte lampen, mp3 spelers: niks is hen te dol. Theo, Paul en Cees zitten aan een grote tafel, met rondom bakjes schroeven, doppen, klemmen, tangen en allerlei soorten gereedschap. Het is gezellig, iedereen krijgt af en aan thee met speculaasjes van Marion, die ondertussen alles scherp in de gaten houdt, dingen noteert, de bewoners ontvangt, en zorgt dat alles loopt.
Mr Repair
Het concept, in 2009 bedacht door Martine Postma, milieuactivist, journalist en duoraadslid voor stadsdeel Oost – Watergraafsmeer, draait om ‘repareerbijeenkomsten’ in je eigen buurt, met behulp van vrijwilligers. Het idee: minder weggooien, reparatiekennis behouden en overdragen, en de sociale cohesie in een gemeenschap versterken. Dit is Theo op het lijf geschreven. Sinds de opening van het eerste Repair Café, waar hij even kwam kijken, is hij nooit meer weggegaan. Mr Repair, zoals hij in zijn buurt genoemd wordt, heeft vele andere Repair Cafés in het land mogen openen. Wat is zijn geheim?
Niet kapot te krijgen
‘Ik heb gewoon een driemeter lang CV,’ lacht Theo, niet zonder trots. ‘Op negenjarige leeftijd ging ik al als schillenboer in West de deuren langs, op mijn vijftiende werkte ik in de plaatselijke garage. Ik heb me tot monteur opgewerkt en ben geschoold tot autotechnisch ingenieur. Ik heb een 24-uurs lampenservice bedrijf gerund, aan alle landelijke theaters lampen geleverd, met zeefdrukken dingen gedaan, een problem-solving bureau gehad – ik weet niet, er komt gewoon altijd weer iets op mijn pad.’
Marion: ‘Theo kan niet stil zitten, slaapt zijn hele leven maar vier uur per nacht en moet altijd bezig zijn.’ Theo, die ondertussen samen met Cees in de weer is met een net gebrachte graveermachine, mompelt: ‘Ik ben ook even dood geweest.’ Hij vertelt Dwars hoe hij op zijn vijftiende, spelend op een bouwterrein, de giek van een sleepgraver in zijn nek kreeg en neerviel op een betonnen put. Theo: ‘Iedereen dacht dat ik dood was, ik lag al bijna op de snijtafel in het WG, toen een arts me hoorde ademen.’ Theo lag vier maanden in coma en twee jaar in het ziekenhuis. Marion, oud-verpleegkundige: ‘Ik snap nog steeds niet hoe hij dit heeft overleefd, maar misschien is hij het de wereld nog steeds aan het bewijzen: opgelapt en hij doet het weer!’
Persoonlijk verhaal
Theo is een soort uitvinder. Met geduld en precisie schroeft hij alles open. ‘Nieuwsgierig zijn, alles willen snappen, open maken, kijken, kijken, nadenken en wat je niet weet zoeken op internet of vragen aan deskundigen om je heen.’ Marion laat een foto zien van een rolkoffer waarvan Theo met behulp van gordijnrails het handvat heeft gerepareerd. Theo: ‘Ongeveer 90% van onze reparaties lukt, alleen de mechanische dan. Elektronisch wordt te duur. We moeten in leven blijven met subsidies. We zoeken sponsoren, van de vrijwillige bijdrage kunnen we geen passend gereedschap aanschaffen, zoals meetapparatuur voor de steeds meer oprukkende elektronica. Ik vind het nog steeds het dankbaarst als ik iets repareer waar een persoonlijk verhaal aan vast zit. Zoals laatst de lampjes van zo’n klein devotieboogje voor iemand die ze had geërfd van haar schoonmoeder. Ze was in tranen van blijdschap toen ik ze met behulp van 28-volt lampjes uit de vliegtuigindustrie weer aan de praat had gekregen.
‘Iedereen kent Theo en Marion’, vertelt even later een Betondorper. ‘Ze zijn meer dan het Repair Café. Ze hebben er via de gemeente voor gezorgd dat we hier overal bankjes voor onze ouderen hebben gekregen. Ze hebben voor onze 4 mei herdenking herdenkingsmonumentjes ontworpen. Ze hebben het project Groetje Groen bedacht, waarvoor Theo grote tuinbakken heeft ontworpen, en ze zijn een vraagbaken voor iedereen. Hun grootste kracht is hun sociale hart.’
