Oud Nieuws | 21 januari 1902 Deze week moest ik voor zaken zijn in een buurt waar ik anders nooit kom, namelijk in den omtrek van den Zeeburgerdijk. Deze buurt ligt nog een eind achter het Muiderpoortkwartier en is er feitelijk eene in aanbouw, hoewel reeds een paar honderd huizen bewoond zijn.
Het geviel, dat ik een café binnen ging om een inlichting te vragen, toen een metselaar binnentrad, die een ‘bittere’ vroeg. De kastelein keek me slechts even van terzijde aan en tapte toen. ‘Zeker geen vergunning?’, vroeg ik. ‘Neen, meneer, die kunnen we hier geen van allen krijgen.’
Op mijn vraag, met z’n hoevelen ze dan wel waren, hoorde ik, dat in de kleine buurt reeds een tiental café’s waren, die alle clandestien in het klein verkoopen. En brutaal doen ze het ook. Men tapte maar raak, op het gevaar af, dat de vrager een rechercheur is. Maar dat schijnt niet zoo heel vaak voor te vallen. Althans mijn zegsman verzekerde mij, dat hij reeds vier maanden de wet ontdook, zonder dat hij één proces-verbaal had gekregen.
‘En als dat gebeurt?’, vroeg ik. ‘Dan ga ik brommen, luidde het met onmiskenbaren galgenhumor gegeven antwoord.’
Uit Nieuwsblad van het Noorden
Met dank aan Rogier Schravendeel | Foto Stadsarchief
