In mijn toch al door narigheid, tegenslag en ellende gecompliceerd leven doemt een nieuw probleem op. Een nieuwe uitdaging. Dankzij Mark Rutte van die goeie ouwe VVD en zijn oneindig demissionair kabinet waar dit land onder te lijden heeft met zijn nieuwe bestuurscultuur. Dat probleem is de QR code die ik straks moet kunnen tonen, ik geloof al op de hoek van de straat.
Ik heb recht op die code. Zeker weten. Ik voldoe aan alle eisen. Alleen ben ik bang dat ik daarvoor zo’n smartfoon moet aanschaffen, zo’n hip, eigentijds en modern multifunctioneel monsterapparaat waarvan ik me afvraag waarom je er geen koffie mee kunt zetten.
Mijn mobieltje is een ouwe Nokia, waar ik alleen mee kan bellen. Meestal staat dat ding uit. Ik geef toe dat ik wereldvreemd ben maar moeten daarom mijn rechten met voeten worden getreden?
Die smartfoons zijn duur. Een flinke uitdaging voor een arme sloeber zoals ik. Dat wordt weer een rib uit mijn armzalige lijf en er zijn zoveel mogelijke abonnementen dat ik bij het zien ervan al weet dat het allemaal oplichterij is. Ik zie mezelf verdrinken in een overvolle poel van informatie.
Ik zie ook dagelijks op straat de afschuwelijke gevolgen van het smartfoon gebruik. De verslaving, de afhankelijkheid. De holle blikken in de ogen, die fixatie op een klein schermpje.
Dat worden weer slapeloze nachten over de vraag hoe deze uitdaging het hoofd te bieden en
