Noël speelt liever in de Transvaalbuurt waar haar oma woont dan thuis in de Bijlmer. Een verhaal van en over Noël uit het jaar 2003 dat terug is te vinden op de website van Geheugen voor Oost.
Christina Mercken
Elk weekend en in de vakanties komt Noël met haar broertje Joshua naar de Transvaalbuurt, om te logeren bij oma en te spelen op het Steve Bikoplein. Het is hier wel anders spelen dan bij haar thuis in de Bijlmer: ‘Bij mijn moeder hebben we schommels, hier niet. Wat hetzelfde is, is dat we hier nu ook een wipwap hebben.’ Noël wijst naar de gloednieuwe wipwap op het Steve Bikoplein. Ze speelt liever in de Transvaalbuurt dan thuis, ‘hier zijn veel meer speeltuinen. Ik speel op de Steve Biko en ik ga met mijn nichtje van bijna vier spelen bij het speeltuintje met de vis op de Transvaalstraat. Dan moet zij soms huilen, want zij is bang voor de grote tanden van de vis.’
Maar het is niet altijd leuk. ‘Er zijn jongens die telkens vechten en je uitschelden. Dat is niet leuk. Dan loop ik weg nog voordat ze mij slaan. Een keer heeft een meisje me zonder reden geslagen in mijn gezicht. Toen ben ik huilend naar binnen gegaan en gingen ze lachen. En een keer heeft een jongen mij van mijn fiets getrapt.’ Noël’s kleine broertje reageert anders op schelden en vechten: ‘hij is niet bang, hij blijft staan en gaat terugschelden.’
Toch speelt Noël het liefst in de Transvaal, waar ze haar vaste speelkameraadjes heeft: ‘Mijn nichtje komt ook altijd, en ik speel met de buurjongen van mijn oma en een klasgenootje woont hier ook. Het is hier druk, bij mijn moeder is het rustig. Als het rustig is, is het vaak saai en druk is leuker.’ Joshua is het met haar eens: ‘Steve Bikoplein is heel leuk, met veel speeldingetjes. Ik speel op de glijbaan.’
