Home Overzicht Standaard

Standaard

0
| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |

Het zal midden jaren vijftig zijn geweest. Ik was een jaar of acht, brutaal, een lastig kind, zoals men zegt. Men zou mijn gedrag tegenwoordig bestempelen als ADHD of met een andere quasi geleerde afkorting. Toch deed ik op mijn manier mijn best. Zij het meestal onbegrepen. Straatjongen zonder blad voor de mond, kwam ik op school geregeld in de hoek terecht. En op het politiebureau. Omdat ik niet de moeite nam om weg te rennen na kattenkwaad. Maar je mocht ook niks. Bovendien verveelde ik me vaak.

Mijn relatie met het gezag is voorgoed verstoord toen een agent me sommeerde om naast zijn fiets, in looppas, richting bureau te rennen. De sadistische ploert gaf me om de honderd meter een schop in mijn rug. Een jongetje van acht! Wat had ik nu helemaal misdaan? Ik had de winkeldeur van een onaangename poelier, die me als dierenvriend niet zinde, de man pronkte in zijn etalage met dooie eenden, op een kier opengezet. Hierdoor bleef de bel rinkelen. De onverwacht snelle winkelier had me gegrepen en de passerende diender geroepen. Tot zover over de helden van de ‘wederopbouw’. Mijn pa kwam me ophalen en gaf me nog een bonus pak rammel. Standaardprocedure. Gelukkig kan een en ander nu niet meer gebeuren. We gaan vooruit. De dochters van de betreffende poelier zouden overigens uitgroeien tot weelderige schoonheden. Dit terzijde.

Ik keek in die tijd flink op tegen mijn drie jaar oudere neef L. Hij was een stuk sterker dan ik en wist van de wereld. Hoe je je daarin moest zien te redden. Van hem leerde ik de kreet ‘geile beer’, waarmee hij me altijd hartelijk begroette. Dus toen mijn vader de deur opende voor zijn broer, de streng gereformeerde vrijgezel H. uit Kampen, zette ik mijn beste beentje voor. Deze oom pakte soms selectief uit met cadeautjes – al keek hij daarbij vooral naar schoolprestaties. Ik zei: ‘hoi geile beer!’. Het heeft een tijd geduurd voordat ik de daaropvolgende stennis begreep en de harde klappen die mijn vader uitdeelde. Standaardprocedure.

Rond mijn veertiende toen pa weer eens wilde uithalen, hij mepte mijn moeder ook, was ik het zat. Ik heb mijn vader (voorzichtig) tegen de muur geparkeerd. Dat was dat. Nieuwe standaard.