Op een bankje in het park heeft iemand een boek laten liggen. Tarzan de verschrikkelijke van Edgar Rice Burroughs, uitgave 1971. Het exemplaar was vergeeld, stukgelezen en er zaten vlekken op. De coverfoto was verschoten.
Tarzan, de held van de jungle, was hier zeker op zijn plaats, dit park was een stadse jungle met junkies, zwervers en rondrennende ratten. Een veldje vol met krokussen werd omgeploegd door een paar vervaarlijk uitziende honden, die midden in hun vervaarlijke uitwerpselen achterlieten.
Schreeuwende parkieten vlogen over en verjoegen een eenzame kauw die verderop klaaglijk begon te krassen. Aan de overkant van de vijver stond een man maniakaal te maaien met zijn armen, daarna huppelde hij in hoog tempo heen en weer om vervolgens een potje kickboksen in de lucht ten beste te geven.
Deze moderne Tarzan kreeg het hierdoor zo warm dat hij zijn T-shirt uittrok en even pauze nam. Hij sprak een vrouw aan die al een tijdje naar hem stond te kijken.
Edgar Rice Burroughs had ooit de verhouding tussen mannen en vrouwen kernachtig getypeerd met een nimmer overtroffen klassieker: ‘Me Tarzan, you Jane’,een zin die vast voortkwam in het boek dat op het bankje is een stralend zonlicht lag, maar ook het tafereel omschreef dat zich aan de overkant van het water afspeelde.
