Het is al lang verleden tijd… is dat niet de zin uit een liedje? Nee deze column gaat niet over corona, zeker niet, ik hou m’n hart vast, dat wel. Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan… Is dat niet een boek? Maar deze column gaat ook niet over Ons Indië. Ik zou niet durven iets vriendelijks over ons koloniale verleden te schrijven, in deze tijd.
Deze column gaat over Brem, gaat over de foto hierboven, deze column gaat over Tempo Doeloe, over de tijd die voorbij is. Maar de tijd mag voorbij zijn, de stille kracht blijft… Is dat niet ook een boek? Ooit zat ik met Zafer in de gemeenteraad voor de fractie van D66. Hij is in Turkije geboren, heel liberaal en uitstekend geïntegreerd. En hoewel de PVV toen nog lang niet bestond, Wilders was nog gewoon een overambitieuze VVD’er, ging de discussie toen ook al over de multiculturele samenleving. In die samenleving zijn er tot op de dag van vandaag groepen die vasthouden aan hun eigen taal en cultuur. Terwijl de Indische Nederlanders hun uiterste best leken te doen om Nederlands te worden. Was dat nou een schoolvoorbeeld van geslaagde integratie? Zafer zei toen; ‘nee onzin, ik ben geïntegreerd, jij bent geassimileerd’. Dat was ik toen niet met hem eens, inmiddels wel.
Maar kan dat wel, assimileren binnen een leven? Het is als het oversteken van een rivier, je stond op de ene oever en nu op de andere, tussen de mensen die de andere oever niet kennen. Je mist iets, je mist van alles, je mist steeds meer. Maar ook voor mij is die oever van oorsprong inmiddels verdwenen. En ineens is er dan die Godgegeven herinnering, een ‘koekje’ dat ik als kind kreeg, de smaak, het verdwijnen in de mondholte, de hostie van de Indo, Brem. Aanvankelijk de vergeefse zoektocht, maar dan, met de nodige hulp, blijken ze het te hebben, in Nieuw-West of all places. Daar waar het parkeren nog gewoon gratis is en echte Nederlanders zich niet snel wagen. De sensatie is uitzonderlijk, ineens ben ik weer dat kind op de andere oever en besef ik dat we een brug hadden moeten bouwen in plaats van zomaar over te steken. Gaat deze column dan misschien over de nieuwe oeververbindingen over het IJ? Nee, dat laat ik graag over aan mijn collega Rick Vermin, deze column ging over weemoed denk ik.
