We zitten midden in de tweede corona golf en de meesten van ons – die niet in vitale beroepen werken – werken thuis. De een zit op een zoldertje, de ander aan de eettafel. Ikzelf heb een werkplek in mijn slaapkamer.
Het is een pittige tijd voor iedereen. We weten nog niet wat voor toekomst we krijgen en iedereen houdt zijn adem in. Wat voor kerst krijgen we dit jaar? En wordt oud en nieuw überhaupt nog een feestje zonder vuurwerk en huisfeestjes?
Inmiddels zijn de groepslessen in de sportschool afgelast en de horeca gesloten, steeds meer plezierige dingen worden ons afgenomen.
En allemaal voor het grotere goed: het beschermen van de zwakkeren en het ontlasten van de zorg. Daar doen we het voor, en als ik dat in mijn gedachte hou kan ik nog best een beetje opbrengen.
Maar ja, net als iedereen ik begin dingen te missen: knuffelen met familie en vrienden, de ontspanning van uit eten gaan en bediend worden, een groep collega’s om je heen om mee te sparren en koffie te drinken. Maar gek genoeg wen je eraan om rustiger te leven en word die anderhalve meter echt het nieuwe normaal. Waar je mondkapje eerst nog zorgde voor jeuk en benauwdheid, kijk je er nu niet meer naar om en zet je het soepel op je neus.
Het is bijna vervreemdend als iemand je een knuffel geeft. Mensen zijn kennelijk weerbaar en passen zich binnen een paar maanden aan. Of dit een positieve ontwikkeling is weet ik niet zo goed. Dat thuiswerken is best een ‘dingetje’. Je komt jezelf tegen.
Ik merk ik dat ik vanuit huis minder productief ben, omdat ik mijn huis ook associeer met relaxen en al helemaal mijn slaapkamer! Ik merk dat ik net even iets langer pauze neem dan op kantoor. Ik merk dat ik vaker opsta van mijn bureau om bijvoorbeeld even de was op te vouwen. Ik neem vaak mijn dochter op schoot tijdens een vergadering.
Het is namelijk best lastig om aan een eenjarige uit te leggen dat je wel thuis bent, maar even geen aandacht voor haar hebt. Werk en privé lopen in elkaar over en hoe langer ik thuiswerk, hoe meer die lijn aan het vervagen is.
Het voordeel van thuiswerken is dat je niet meer te laat kan komen op je werk, omdat je geen reistijd meer hebt. Daarnaast kun je gewoon in je ochtendkloffie op Zoom verschijnen en niemand die ernaar omkijkt. Gezicht in de kreukels, patathaar, het kan allemaal.
Wat deze tweede golf anders maakt, is dat we al weten hoe het is om thuis te werken. We hebben er al een modus operandi in gevonden en dat maakt het dit keer makkelijker. Je weet wat je kan verwachten en je hebt al de spullen in huis die je nodig hebt. Maar het frustrerende is dat je in de zomermaanden weer hebt geproefd van werken op kantoor en genieten van sociale contacten. Dat maakt het nu wel weer zwaar om terug te gaan.
Maar we houden vol en we weten waar we het voor doen. Corona bevat een soort ironie: hoe langer we dit volhouden, hoe korter het duurt.
Ik vraag me af: Hoe ervaar jij het thuiswerken?
