Veni, Vidi, Fuck the World!, aldus het credo van Tony Clifton, de driekoppige band die zich niet makkelijk laat vangen door een enkel label. Wie zich inleest stuit op achtereenvolgens rock & roll, garage, pop, punk en zelfs zweterige jongemannen-pop. Q-Factory houdt het op poppunk. Na een ander optreden op dezelfde verdieping zoog hun muziek me als vanzelf naar de kleine zaal. Terecht, zo bleek.
Hester Aalberts | Foto Eddy Ellert
Gehoord in Q-Factory
In de ruimte hangt een nachtclubsfeertje, compleet met sfeerverlichting en bar. Tony Clifton blijkt hekkensluiter van een avond ‘fueled by Lagunitas’. Het is alweer de derde keer dat de driemansformatie Q-Factory in Oost aandoet. Naam van de band is ontleend aan het alter ego van de in 1984 overleden Amerikaanse komiek Andy Kaufman.
Moeiteloos loop ik naar het podium, want de zaal is matig gevuld. In het publiek veel hoeden en mannen met baarden. Eyecatcher is drummer Mees Kamsma, ontbloot bovenlijf, lang haar en snor, geflankeerd door broer Lenny op bas en gitarist Merlijn Breedland. Deze laatste is van een bijna transparante, breekbare eikeligheid die aan het kunstzinnige grenst. Het getuigt van artistiek inzicht dat hij, en alleen hij, op de cover staat van het tot dusver enige album Love Nordic Women (2018). Saillant detail: De titel is ontleend aan de uitspraak van een Amerikaan die Breedland aanzag voor een vrouw.
De muziek dan! Wat een geramde set, letterlijk en figuurlijk. De Velsense band is inmiddels vijf jaar bij elkaar en duidelijk grandioos op elkaar ingespeeld. Hun doorwrochte en massieve sound met lekker scheurende gitaar en catchy teksten zorgen voor een enthousiaste respons. De schuchtere en stoïcijnse houding van de gitarist kan niet verhullen dat hier drie mannen met verdomd veel plezier staan te spelen. Mijn avondfavoriet is Angel’s Gun, waar overigens ook een ontzettende leuke clip van is gemaakt.
Ik geloof dat ik ook van Nordic Women hou.
