Het is een traditie in Nederland om tradities ter discussie te stellen. Zwarte Piet moet hij blijven of niet. Vroeger had Piet, zwart of niet, nog een roe en nam hij de stoute kindertjes mee naar Spanje toe. In de zak van Sinterklaas, wat gezien de recente onthullingen over dienaren van de Katholieke kerk een ware marteling moet zijn geweest. Maar dit deel van de traditie was ineens verdwenen, zonder enige discussie. Tradities veranderen dus, dat is kennelijk ook traditie.
De vuurwerktraditie staat ook al jaren ter discussie. In de dagen voor Oud en Nieuw leven we in Amsterdam met bomaanslagen, naar het volume van de ontploffingen te oordelen. En tijdens de jaarwisseling breekt de oorlog uit met slachtoffers en destructie. Een vuurwerkverbod zou de oplossing moeten zijn. Maar of dat helpt is de vraag, het merendeel van het probleemvuurwerk lijkt illegaal te zijn. En wat nu al duidelijk faalt is de handhaving.
Op social media werd onlangs een volgende traditie ter discussie gesteld, de kerstboom. Is het nog wel van deze tijd, tijd van klimaatverandering en CO2 problematiek, om elk jaar al die bomen te kappen en ze na wat ballenplezier te verbranden?
Je zou er somber van worden, al deze verboden, daarom zijn we in Oost zo blij dat we sommige van onze eigen gekoesterde tradities tegen de genadeloze stedelijke trend van uniformering en centralisatie in, hebben weten te behouden.
Elk jaar eren wij in Oost onze vrijwilligers met een cultureel diner dat traditiegetrouw met dansen eindigt. Het is de avond van de vrijwilligers dus lopen ambtenaren en bestuur zich het vuur uit de sloffen in de bediening en organisatie.
Voor degenen zonder enige horeca ervaring, zoals ondergetekende, is dat een helse klus, maar we doen het graag en met liefde. Want zonder deze grote groep vrijwilligers zou Oost Oost niet zijn. Sommige tradities zijn echt het behouden waard.
Het was een mooi feest. Dank daarvoor.