Er zijn dagen dat ik het lijnenspel in de tunnel zo mooi vind – de rij metalen steunpilaren, de evenwijdige balken, de patronen van de noppen in het metaal. Dat zijn dagen waarop het licht zo naar binnen weet te vallen dat de olijfgroene verf me opvalt, en het contrast met de zachtgele wandtegels. Het zijn dagen waarop ik net iets langzamer loop en de datum kan lezen op de plaquette: 7 maart 1936 – de dag waarop de spoorwegondergang tussen de Molukkenstraat en Archimedesweg openging.
Meestal neem ik niet de tijd voor het laten inwerken van het lijnenspel, en wil ik zo snel mogelijk door de tunnel gaan. Weg van de donkerte, weg van de geur die tunnels nu eenmaal hebben, en vooral weg van het oorverdovende lawaai van passerende auto’s, scooters, motoren en de bus. Zo snel mogelijk omhoog naar de Ringdijk, of omlaag de Watergraafsmeer in. Dat zijn de dagen dat de tunnel met zijn zestig meter eindeloos lijkt.
Maar vandaag sta ik op het parkeerdek van de Albert Heijn. De tunnel is verborgen onder het uitgestrekte rangeerterrein. De treinen glimmen, de koplampen glinsteren en de elektriciteitspalen hebben een gouden glans van de ondergaande zon. Ik kijk van boven en de wereld ziet er anders uit. Tunnels
Elke dag ga ik door de tunnel: soms zonder erbij stil te staan, soms me ergerend aan het lawaai, soms met oog voor de schoonheid ervan, en soms met mijn gedachten bij de dag van de opening waarop drommen mensen zich verzamelden om die doorsteek tussen Amsterdam en Watergraafsmeer te maken. Net als al die andere stukjes stad is deze tunnel een plek die je op zoveel verschillende manieren kan waarnemen en ervaren.
En dan is er altijd weer een dag waarop je erachter komt een perspectief gemist te hebben. Want al die keren dat ik de tunnel doorkruiste, en weer eens keek naar de cijfercombinatie bij de ingang en me afvroeg wat die zou kunnen betekenen, of wenste dat iemand een uitvinding zou doen om de akoestiek te veraangenamen, was ik niet bezig met de wereld die zich boven me afspeelde. De spoorwegen, de treinen, het rangeerterrein.
Op het parkeerdek wist ik weer: er is altijd nog een manier om hetzelfde anders te zien. En soms is de meest voor de hand liggende manier de moeilijkste.
Reageren? Dat kan via
Dit is mijn laatste column. Dank voor alle reacties in de afgelopen jaren!
