Onlangs was er in het atelier van Ferry Reijnders een opmerkelijke opstelling te bekijken, een kunstwerk in drie dimensies. Ferry Reijnders is op latere leeftijd kunstenaar geworden, na de spreekwoordelijke 12 ambachten en 13 ongelukken. Hij tekent, schildert, fotografeert en componeert, zowel thuis als in zijn atelier.
Het verhaal van Ferry Reijnders | opgeteknd door Marella Karpe | Geheugen van Oost
Het komt niet zomaar uit de lucht vallen: ‘Mijn vader was oorspronkelijk kleermaker, en daarnaast schilderde hij. Later werkte hij bij het Van Gogh Museum en als kind mocht je wel eens mee naar het museum. Nu werk ik zelf bij het Rijksmuseum.’
Onlangs heeft hij een drie dimensionaal kunstwerk gemaakt, opgebouwd uit allerlei doosjes, in de vorm van een dorp dat erg op Betondorp is geïnspireerd.
‘Oorspronkelijk wilde ik een grafische roman maken, zonder tekst, en ik ben gaan bouwen om het perspectief van het dorp te kunnen tekenen. Dat werd zo interessant dat ik afzag van een grafische roman en ik me op het bouwen concentreerde. Ik ben niet handig, ik zou niet met hout kunnen bouwen, maar ik kan wel tekenen en fotograferen. De doosjes zijn theedoosjes of doosjes die ik overal vandaan sleep, allemaal beplakt en beschilderd en soms ingesneden.’
Bij mij vallen dikwijls de dingen ineens op zijn plaats. In 2010 maakte ik een schilderij van Betondorp, ik schilderde het zo kaal mogelijk, passend bij het kale cultuurbeleid in Nederland in die periode. Maar het schilderij bleef onaf, een eenzaam schilderij in een kale omgeving.
Ik kwam het weer tegen en toen wist ik intuïtief wat er moest gebeuren; de lucht moest zwart. Daardoor kwam het idee bij me op iets met dat dorp te gaan doen omdat ik veel in zwart-wit schilder zou dat goed tot uiting kunnen komen in een project over betondorp. Dat schilderij hoort erbij, net als de muziek die ik gecomponeerd heb. Ik heb een donkere opstelling gemaakt, verlicht door een bouwlamp. In mijn opstelling worden meerdere zintuigen geprikkeld.
Het dorp is een metafoor voor mijn gemoedstoestand in mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in Betondorp. Als het daar geregend heeft worden alle gebouwen grijs en dat paste bij die gemoedstoestand, deprimerend en zelfs een beetje sinister. Ons gezin woonde in de Ploegstraat en de Tuinbouwstraat, in de Weidestraat heb ik op mezelf gewoond en op mijn drieëntwintigste ben ik vertrokken naar de Indische buurt. Mijn jongste zusje – ik kom uit een gezin met twee jongens en twee meisjes – overleed aan kanker toen ik zeven was, voor mij destijds volkomen onverwacht en onbegrijpelijk. Achteraf zie ik dat mijn moeder daar jaren gedeprimeerd door was. We verhuisden om weg te zijn van dat huis waar het nare was gebeurd, het legde een schaduw op mijn jeugd.
Ik was natuurlijk ook veel op straat, in die tijd waren de laantjes nog niet afgesloten. Met vriendjes ging ik op onderzoek in dit gebouw, het werd toen verbouwd en je kon er in.
We pakten de lege bierflesjes van de werklui mee voor het statiegeld en stonden op het dak, ik met een fantasie om weg te vliegen. Dit gebouw heb ik reliëf gegeven.
Toen alles af was en opgezet in mijn atelier vond ik het eerst helemaal niets, maar door de reacties van de bezoekers ben ik het anders gaan zien. Er komt nog een volgende versie. Dat moet ook wel om praktische redenen, want de tafel waar alles op staat heb ik geleend en die moet terug.
Als er een nieuwe opstelling komt, ga ik er meer publiciteit aan geven. Het zou leuk zijn als het ergens kan blijven staan, in een ruimte van de metro of van het stadsdeel bijvoorbeeld.’
Veel meer verhalen in hetgeheugenvanoost
