Nu ik dit jaar al 40 jaar op de lokale tv ben, denk terug aan de mensen uit de begintijd. Twee zijn er al dood. Van een aantal weet ik niet of ze nog leven.
De man die soms me een koffertje geld uit Zwitserland kwam, daar een camera voor kocht en beweerde dat hij manager van allerlei duistere artiesten en kunstenaars was is dood. De grijze kolos, die overstapte naar At5 (waar ik op de zwarte lijst stond) om promotiefilms voor de gemeente te maken. Ook dood.
De eerste cameraman (camera aap zei ik toen altijd) is voor de Vara gaan werken en is daar net zo humorloos, verzuurd, benepen en kleinburgerlijk geworden als die hele omroep. Leeft nog.
De tweede cameraman is vaste bezoeker van de Jellinek geworden. Zou ie zich al doodgedronken hebben? Een andere medewerker heeft een succesvol bureautje voor theatertechnici. Springlevend.
Een van vrouwen is fotograaf geworden met specialisatie Ruigoord, van de ander weet ik alleen dat ze verdween met een veel jongere minnaar lang voordat daar films over gemaakt werden.
Hoe het is afgelopen met de man van de harde lijn en de tactiek van de verschroeide aarde die 10 procent van alle inkomsten claimde voor de actiepot, weet ik niet. Zou hij nog vechten tegen ieder denkbaar onrecht?
Ik herinner nog wel de opruiende filmpjes, de afluisteroperatie door de geheime dienst, het geschreeuw, de ruzies, de drankgelagen, de feesten, de neerbuigendheid van de gevestigde media en de politiek. En nog veel meer.
Nee, ik ga er geen boek over schrijven
