De missie is duidelijk: vind een dakloos persoon. Ik wil dat het broodje ham dat ik gekregen heb, maar als vegetariër niet eet, goed terecht komt. Ik ben bij Oostpoort en moet richting Artis. Watergraafsmeer heb ik al doorkruist zonder een dakloze te spotten. Ik fiets richting het Oosterpark. Het lijkt me logisch dat daklozen daar vertoeven, de natuur doet elk mens goed.
Zodra ik het park inrijd, zie ik een man met gesloten ogen op een bankje liggen. Zijn rode regenjas is een deken voor zijn bovenlichaam. Hij zou mij kunnen helpen, denk ik, maar dan moet ik hem eerst wekken. Misschien vindt hij dat vervelend. Of hij vindt het prima, want wakker worden is nooit iets anders dan een stem horen.
‘Meneer, meneer, goedemiddag.’ Hij opent één oog, zoals figuren in Disneyfilms. ‘Heeft u honger, wilt u een broodje ham?’. Het andere oog blijft gesloten. Zonder iets te zeggen, staat hij op. De jas valt op de grond. Langzaam loopt hij naar me toe. Zijn adem ruikt naar bier, hijzelf naar een sportkleedkamer van een honkbal jeugdteam. Hij mompelt iets terwijl zijn andere oog ook opengaat. Ik haal het broodje ham tevoorschijn en leg het in zijn trillende handen. ‘Alstublieft, eet smakelijk.’ Ik stap op mijn fiets, ga een aantal meter verder achter een boom staan en observeer de man.
Nu ben ik op mijn lelijkst, toch blijf ik staan.
Ik vrees dat hij nog een biertje zal openmaken en het broodje weggooit. Maar minutenlang doet hij niets. Dan haalt hij het broodje uit de papieren zak, strijkt die glad en legt het broodje erop. Hij zet zijn ellebogen op tafel, vouwt zijn handen en laat zijn hoofd rusten op zijn vingers. Opnieuw mompelt hij.
Mijn ogen worden vochtig. Het is lang geleden dat ik iemand heb gezien die bidt voor het eten. Ik vouw mijn handen ook samen, kijk naar boven en mompel met hem mee.
