| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
In het koffiehuis, een uitgesproken mannengemeenschap, heerste veel ontzag voor testosteron en spierkracht. Vaste klant S., ‘de badmeester’, was ruim voorzien van één en ander. Hij had het postuur van ‘Jerommeke’ uit de strip Suske en Wiske en was navenant sterk. De man had daarnaast een blinde vlek voor Rood Wit, de voetbalclub, toen nog, uit de Watergraafsmeer. Hij vertoonde geringe tolerantie voor mensen die anders dachten binnen dat kader.
S. had de nare gewoonte achter je te gaan staan, als je zat te kaarten, en dan keihard ‘Ajax!’ in je oor te schreeuwen. Het is een wonder dat nooit één van de oude mannetjes, zijn favoriete doelgroep, van schrik is bezweken.
Het zal op een zondagavond zijn geweest in de jaren zeventig. De badmeester brulde weer eens ‘Ajax!’ de ruimte in. Uit een hoek van het koffiehuis kwam verrassend de echo ‘Feijenoord!’. S., als door een adder gebeten, wendde zich tot twee onopvallende jongemannen die in een hoek een potje zaten te schaken. ‘Zeg dat nog eens als je durft’ riep hij dreigend. ‘Feijenoord’ sprak de schaker kalm zonder van het bord op te kijken. De badmeester stond op. Hij waggelde – S. had tamelijk veel bier gedronken – op de schakers af. Wat hierna volgde was een uiterst vermakelijke anticlimax. Eén van zijn makkers snelde op S. af en fluisterde hem iets in. De badmeester stopte aarzelend in zijn schreden. S. keerde abrupt, zichtbaar teleurgesteld, terug naar zijn stoel. ‘Ajax is toch de beste’ riep hij nog met aanzienlijk lager volume.
Later heb ik vernomen dat de schaakspelers meesters waren in een Oosterse vechtsport, Kung Fu of Taekwondo of een andere martiale discipline. Ik heb daar geen verstand van.
