| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol
Daar gaat ie dan. Is het de wind of is hier sprake van emotie, dat er een traan uit mijn ooghoek sijpelt? Ik zwaai mijn neefje uit die wegrijdt op mijn oude Gazelle. Ruim dertig jaar trouwe dienst. Kun je een band opbouwen met een rijwiel?
Mijn hele leven lang heb ik gefietst. Door weer en wind (vaak tegen, dat dan weer wel). Een auto heb ik nooit gehad. Ik heb niet eens een rijbewijs. Korte periode een mobylette, en dat was het in de gemotoriseerde sector.
Ik heb hem gevraagd of hij af en toe een foto wil opsturen, hij woont in Utrecht. Maar dat zal hij wel niet doen. Herinneringen flitsen voorbij. Lieve meisjes op de bagagedrager. So long, oude makker.
Fietsen gaat niet meer. Ik voel me te onzeker. Niet in de laatste plaats vanwege die elektrische ondingen op het fietspad. Gelukkig mogen in Amsterdam armlastige bejaarden gratis met de tram. En dat heeft ook wel wat. Maar als het even kan, ga ik liever te voet. IJs en weder dienende.
Tijd is een sluipmoordenaar. Het is niet zo dat je in de spiegel kijkt en denkt: ik ben vandaag een dag ouder geworden. Dat er iets mis is met je voet. Dat je kracht hebt verloren. Zoals je niet merkt dat je ziek wordt. Opeens is het er, het verval. De vernedering dat je het deksel van de honingpot pot niet meer kunt opendraaien (ik drink de thee met honing). Verzet is zinloos. Trainen is slechts uitstel van executie. Niemand weet wat tijd is. Illusie, een zandloper.
Het ontwerp van Homo sapiëns is niet geschikt voor hoge leeftijd. Zoals dit model was bestemd om op handen en voeten te lopen, niet rechtop.
Er zijn duizend ergere dingen, maar ik ga het fietsen zeker missen. Ik fietste graag. Mijn favoriete tochtjes. Op mooie lentedagen, met de pont naar Noord. En dan terug over de Schellingwouderbrug, dwars door Nescio-land. Naar het Amsterdamse Bos. Langs de Amstel naar Ouderkerk.
Voorbij. ‘Tant pis’, het is wat het is.
