Home Overzicht Verhalen uit de Plantage | Hoe ik mijn vakantie vier  

Verhalen uit de Plantage | Hoe ik mijn vakantie vier  

0
Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |

De temperatuur loopt op. Alles brandt. Crisis na crisis. Oorlog, virussen. Water-overschot, water-tekort. Dieren, plantensoorten sterven uit. Wat overblijft zijn de sojaplantages, de maisvelden, de boortorens. Kippen, varkens en koeien. Onze wereld, moeder Gaia, gaat naar de gallemiezen. We staan erbij, we kijken er naar. Lekker op reis. In de file. Vrolijk vliegend met de Saté op schoot.
Niks lange termijn politiek, blik op de toekomst. Politici, veelal oude(re) blanke mannen, zijn allergisch voor verantwoordelijkheid. Ik denk aan de Yankee generaal die in de jaren vijftig van de twintigste eeuw schertste dat het begin van de Derde Wereldoorlog rechtstreeks zou worden uitgezonden op de televisie. In kleur. Maar het is niet om te lachen. De ondergang van het tijdperk Homo Sapiens nadert. Sneller dan de meesten (niet) denken.

Bij mij verdwijnt langzamerhand de belangstelling voor nieuws- en actualiteiten programma’s op de ’treurbuis’. Kleurloze komkommertelers die op televisie geprepareerde teksten lezen van een autocue. Kritische vragen zijn uit den boze. Al win je de hoofdprijs wanneer een gast verbolgen vertrekt. We worden om de tuin geleid door teams van woordvoerders, editors, personal trainers die eenheidsworst serveren.

Het zij nog eens gezegd ‘The medium is the message’ (Marshall McLuhan). Waterhoofd, hoofd waterbeheer, draagt van de vroege ochtend tot laat in de avond op alle zenders precies hetzelfde verhaaltje voor. Met lichte wijzingen in de loop van de dag. Dit in verband met dreigende schaarste aan water in ons gave land.

Steeds dezelfde (quasi) inwisselbare experts. Met ‘Internetkennis’. Zonder noemenswaardige eigen inbreng. Niet gehinderd door visie op een groter geheel. Hoe heette die ‘Corona man’ ook alweer ? Men praat elkaar na in clichés. Vandierwege gaat onze mooie taal teloor. Beeldvorming illusie

Amsterdam, de stad die ik lief had, bestaat niet meer. Mijn buurt wordt geteisterd door lawaaiige veel te dikke toeristen. Ze fotograferen elkaar of zijn anderszins bezig met hun telefoon. Ik krijg heimwee naar de tijd dat iemand me beleefd de weg vroeg. Een vriendelijk persoon kom je überhaupt amper nog tegen. Om in de stijl te blijven.

Ik ben er klaar mee. Als u niets meer van mij hoort: vrees niet. Dan heb ik me met de poezen teruggetrokken in mijn bunker aan de Plantage Kerklaan. Ik heb voldoende voorraad drank en kattenvoer. Muziek en boeken. De boodschappen worden thuisbezorgd. Zo lang er stroom komt uit het stopcontact, water uit de kraan zitten we goed. Daarnaast ben ik als goede buurman lid van Artis. Mochten vakantie-prikkels onverwacht de kop opsteken.