Home Overzicht Verhalen uit de Plantage | Tramperikelen (lijn twee)

Verhalen uit de Plantage | Tramperikelen (lijn twee)

0
| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |

Van tijd tot tijd dwing ik me tot enige reflectie om vanzelfsprekende dagelijkse handelingen tegen het licht te houden. Naarmate ik ouder word, ben ik minder geneigd naar experimenten. Ik hecht aan veilige contacten in een vertrouwde omgeving. Dit gedrag heeft me altijd tegengestaan. Op dat moment krijg ik dan ook een hekel aan mijzelf, als deze onvermijdelijke conclusie zich aandient.

Ik ben van mening dat je een mens niet moet beoordelen als onderdeel van een groep. Generalisatie is de kern van veel onrecht en misverstand. Als je vooroordelen laat varen en los daarvan alle mensen een kans geeft kom je nog eens voor aangename verrassingen te staan.

Voorjaar 1975, lekker zonnetje, oorstrelende vogelgeluiden. Ik stap in de tram, lijn twee om precies te zijn, na een wandeling in het Vondelpark. Het is niet druk, er is plaats genoeg. Voor mij zit een, zoals dat heet, echte dame uit Zuid. Hoedje, sjaal, opgestoken kapsel. Loden jas, minieme make-up, kleine oorbellen. Bij de volgende halte stapt een wat morsige man in, hij heeft duidelijk een glaasje teveel op. Buiten een waas van alcohol verspreidt de man een ronduit onaangename geur. Eenmaal binnen kijkt hij eens om zich heen en stevent met wankele passen maar regelrecht af op de dame. Hij gaat naast haar zitten. Zij verstijft van schrik. Ze schuift zo dicht mogelijk naar het raam, in een poging enige afstand te scheppen.

De clochard laat zich niet ontmoedigen. Hij buigt zich naar zijn prooi. Ik vraag me af of ze in paniek gaat raken en om hulp zal roepen. Een noodrem is niet voorhanden. Toch doet de man feitelijk niets verkeerd. Hij mag zitten waar hij wil.

Op het hoogtepunt van wat ik beschouw als een naderende crisis pakt de zwerver een mondharmonica uit zijn zak. Hij begint daar prachtig op te spelen. De dame uit Zuid ontspant zichtbaar. Er verschijnt zowaar een glimlach op haar gelaat.

Zo zie je maar. Uiterlijk zegt lang niet alles.