| Verhalen uit de Plantage | Dick Pol |
‘De centrale bank van Australië breekt met de traditie om de regerend vorst af te beelden op het briefje van vijf dollar. In plaats van het portret van koning Charles komt op het bankbiljet een afbeelding te staan die verband houdt met de inheemse bevolking.’ Nou, daar zal Charles III lelijk van op zijn forse neus kijken. Zijn kop wordt nog wel op de Australische munten geslagen.
Nu wij nog. Het is van de zotte om een duur, archaïsch instituut als een koningshuis in stand te houden. Het pr-effect zou naar verluidt, naast het verbindende element, de voornaamste drijfveer vormen voor de poppenkast.
Hou op zeg! De familie Van Oranje-Nassau zou door het eerste het beste reclamebureau meteen worden afgeserveerd: ‘geen sympathieke uitstraling, veel te dik. En dan: die boot!’
Ik hoor de nepsocialist Wim Kok nog plechtig spreken van ‘de majesteit’, als het over Beatrix ging. Het bezorgde mij in ieder geval lichte braakneigingen. Wim Kok, de carrièretijger, die het schopte tot commissaris bij een grote bank. Dat was nadat hij ‘de ideologische veren had afgeschud’ en het volk had uitgeleverd aan de hyena’s van de vrije markt.
Het zij nog eens gezegd: groter worden gaat met vallen en opstaan. Voorjaar 1955. Een prachtige lentedag. In Moerwijk, Den Haag, wordt op het Heeswijkplein één van de eerste ‘winkelcentra’ naar Amerikaans model van Europa geopend. De feestelijke opening zal worden opgeluisterd met koninklijk bezoek.
Ik voetbal met neef Jantje in de voortuin, als mijn moeder komt aangelopen met mijn broertje op haar arm. Het gerucht gaat dat de koningin eraan komt. Even later draait een stoet auto’s onze straat in. De tweede auto, open dak, stopt pal voor mijn neus. Een vriendelijke mevrouw met een hoedje geeft mijn moeder een hand en aait mijn broertje over zijn bol. Nou, dat was dus de koningin. Geen kroon, geen hermelijn. Geen juwelen… Wat een deceptie! Ik, als fervent lezer van sprookjes en legenden uit de onvolprezen Openbare Bibliotheek, had mij er heel wat meer bij voorgesteld…
Later heb ik begrepen dat de eigenzinnige Juliana wilde dat de stoet een omtrekkende beweging door de buurt zou maken, afwijkend van de officiële route. Saillant was dat het plein speciaal voor dit feest was opgefleurd met bloemenpracht en rozenperken; die zijn een paar dagen later weer weggehaald. Er zouden tijdens het opgroeien helaas nog meer teleurstellingen volgen.
Leve de republiek!
