Vandaag geen klimaat of Corona, vandaag dompel ik me onder in nostalgie en jeugdsentiment. Dat komt omdat een goede vriend me opnames heeft toegestuurd van een concert uit 1980 waar ik bijzonder goede herinneringen aan heb. Sommige nummers spoken al sinds die tijd op onregelmatige basis door mijn hoofd.
Soms duiken ze op in mijn dromen en in wakkere toestand kan ik opeens in spontaan gezang losbarsten, bij voorkeur in de beslotenheid van mijn woonkamer, onder de douche of op de fiets. Oncontroleerbare reflexen waar tot nu toe geen medicijnen voor zijn. Of mijn vertolkingen het origineel recht doen is te betwijfelen, maar dat vermindert mijn enthousiasme geenzins. Sommige nummers zijn immers geheide meezingers die in mijn hersenpan blijven plakken, nu al meer dan 30 jaar.
Het gaat hier om een optreden van Frank Zappa in Ahoy op 24 mei 1980, met een geweldige band. Alleen die gitaarsolo’s van hem, daar had hij beter aan gedaan ze achterwege te laten, want meestal verzandden ze in een structuurloze notenbalkenbrei.
Vandaag hoor ik even muziek uit mijn jeugd en verschijnt er een magere glimlach op mijn bleke gelaat en vergeet ik even hoe mijn leven sindsdien in sneltreinvaart bergafwaarts naar de gallemiezen is gegaan. Details daarvan ik U besparen.
Laatst was er op de tv ook al een niet onaardige docu over Zappa. Zappa verdween reeds in 1993 naar de eeuwige jamsessies zodat hij daar muzikanten met zijn solo’s kon vervelen, mijn af en toe duikt hij gelukkig nog op met die vrolijke liedjes van hem.
Zit er nog een Zappa revival in de toekomst verscholen? Wie weet. Tot het zover is ga ik die opnamen nog maar eens heel hard opzetten en wegdromen in de tijd. Het staat ook youtube.
